#264 Project ontslag geven met warmte

‘Esmey, ik heb een fantastisch project voor je. Wij hebben jou, dè powervrouw van HR, bloedhard nodig. Wat ga jij doen: leiding geven aan training van de nieuwe stijl ontslag verlenen mèt emotie. Niemand beter dan jij, Esmey, kan dat bij Brown en Nederpelt. Wil je iets zinvols schrijven en morgen om half twee “sharp” presenteren op de 18de etage, vergaderkamer van de ‘PinkPartners’. De inhoud mail ik je binnen vijf minuten. Tot morgen meid.’ Deze woorden echoën nog steeds door mijn hoofd. Waarom zeg ik altijd ja tegen dit soort opdrachten. Het is inderdaad een peulenschilletje om de presentatie te schrijven. Maar ik wìl niet meer, nòoit meer. Vannacht liep het zweet over mijn rug, ik ben uit bed gegaan om te douchen. Zal ik nu dan toch? Nog steeds heb ik het niet duidelijk voor mezelf. Als de partners zichzelf iets minder toerekenen, kunnen we alle medewerkers behouden. Nu moet ik van B&N mìjn mensen die goed functioneren, met de loftrompet laten ontslaan door mìjn consultants. En, bij gebleken succes, ook nog uitdragen naar andere bedrijven. Er is maar een reden om dit te doen: geld dus, puur om de duiten, verder niets. En dan een menselijk gezicht tonen en warmte meegeven… Het is kwart over een. Ik moet nu naar boven. Sander, een van mijn secretarissen, kijkt me goedkeurend aan. Twee duimen gaan omhoog, als ik mijn zwarte, glanzende, hooggehakte pumps aan mijn voeten schuif. Hij wijst naar mijn benen: nee, geen kousen, bevestig ik. Mijn jasje wordt me aangereikt. Niemand schijnt het te merken, maar ik heb lood in mijn benen. Iedere stap uit de lift wordt zwaarder en zwaarder. De deur van de ‘PinkPartners’ open ik met een zwaai, daar zitten ze alle twintig, met mijn linker hand groet ik hen in een keer: ‘Heren bent u er klaar voor, dè boodschap die wij van B&N gaan uitdragen is: Het is Zen wat de klok slaat, ook voor u.’