“Griekse letter, zes letters?” Ze tikt met het uiteinde van het potlood tegen het dubbelgevouwen puzzelboekje dat voor haar ligt. “Welke letters heb je al, lieverd?” “Begint met een L, eindigt met een A.” “Nou, dan is het heus niet zo moeilijk hoor. Dan kan het niets anders zijn dan de Lambda.” “O ja... natuurlijk...” “Dat had je eigenlijk wel moeten weten.” Haar hand beeft wat wanneer zij de A neerpent. “Dat weet ik, sorry. Ze haalt haar pen van het papier, brengt het uiteinde waar het gummetje bladzijden geleden al afgegomd is, naar haar mond. Haar tandafdrukken staan al in het ijzer. “Je zult me wel dom vinden, maar… hoe schrijf je dat?” Hij spelt het woord, zij schrijft plichtsgetrouw mee. “Ook dat had je zo onderhand al moeten weten, lieverd.” Ze knikt. “Het spijt me. Ik doe echt mijn best.” “Dat weet ik. En het geeft niet.” Hij pakt het puzzelboekje weg en schuift een lijst met te voltooien cijferreeksen voor haar neus. “Ik wist natuurlijk al dat je niet op mijn niveau zit, toen je je voorstelde als Kimberley. Maar ja, we werden nu eenmaal verliefd. Ik help je graag. Met al deze oefeningetjes kun je weldra op mijn niveau met me converseren. Dan kunnen het hebben over politiek, het milieu en wat dies meer zij. “Ja… leuk.” Ze brengt haar hand naar haar mond, maar haar nagels zijn al afgekloven. “En daarbij, je hebt gelukkig nog andere kwaliteiten.” Ze glimlacht. Ietwat gerustgesteld. “Zo heb je afgelopen zaterdag mijn omelet eens een keertje niet aan laten branden. En gelukkig ben je knap.” Ze probeert hem te kussen, maar hij schuift haar test dichterbij. Wanneer zij bezig is, sms’t hij zijn vrienden. ‘Ik denk dat ik ditmaal de domste heb. Deze keer win ik.’