Voor de tweede keer dat jaar was hij aanwezig op zijn eigen begrafenis. Milou was niet aanwezig, waarschijnlijk had ze geen behoefte om een tweede keer afscheid te nemen. In zijn irritante neiging tot vergeving wenste hij haar een gelukkig leven toe met de reclamefolderbezorger en de twee ‘geadopteerde’ peuters. ‘Meneer Meulendijk, wat betreft de verdeling van de inboedel; wilt u nou graag de otter hebben?’ Ondanks de formele toon van de advocate was de ironie over de otterkwestie hoorbaar in haar stem. ‘Ik heb geen tijd om dat beest te verzorgen, en Milou heeft er het geduld niet voor. Dat wordt het asiel, vrees ik.’ ‘Staat genoteerd. En hoe zit het met de gele Toyota Aygo?’ ‘Dat dertien jaar oude schroothoop? Die mag zij hebben, haar vriendje houdt nogal van klussen dus ik wens hem veel succes met hem APK-proof te krijgen.’ De advocate glimlachte, Hans schatte haar iets ouder dan Milou. Hij vroeg zich af of zij en haar echtgenoot (ze zal toch wel een echtgenoot hebben?) wel eens ruzie hebben gehad over kleurpotloden. De woordenwisseling die het begin van de eerste begrafenis inluidde begon met de zes exemplaren, die zij ooit kriskras door elkaar op het nachtkastje had neergelegd. Na een werkdag vol gezeik met de manager voelde dit aanzicht voor hem als een niet uit te leggen oneffenheid; waarom ligt het nachtkastje vol met die dingen die toch nooit worden gebruikt? Zij, waarschijnlijk ook tegen een burn-out aanzittend, reageerde zoals ze dit zo goed kan; vurig ontkennend, maar zonder te schreeuwen of scheldwoorden te gebruiken. Zelfs op zijn eerste begrafenis schreeuwde ze niet, misschien had ze dat wel moeten doen. ‘Er is nog wel iets dat ik echt wil houden, wat mij betreft niet-onderhandelbaar.’ De advocate boog wat voorover, waarschijnlijk verwachtend dat Hans nu eindelijk over de voogdij van kleine Michel zou beginnen. ‘Noem het sentimenteel, maar die zes potloodjes die mijn huwelijk hebben verpest wil ik graag houden als aandenken.’