#261 Van je familie moet je het hebben

Goedemiddag heren, kan ik alvast iets te drinken voor u inschenken?’ ‘Twee droge witte wijn graag.’ Adriaan knipoogt naar de mooie jonge serveerster en kijkt daarna keurend op zijn zoon neer. ‘Je ziet er patent uit jongen. Die twee maanden sabbatical hebben je goed gedaan.’ Philip zit rechtop, zijn gezicht onbewogen. ‘Ik zei het je toch?’ Adriaan trekt voldaan zijn colbertje recht. ‘Wat pa?’ ‘Dat verandering van omgeving precies was wat je nodig had.’ ‘Jíj had het nodig pa. Zodat ik niet meer voor je voeten liep.’ Adriaan grijnst en wuift met een miniem gebaar Philips woorden van tafel. ‘De situatie was nou ook niet bepaald ideaal, Philip. Het deed jou geen goed, mij niet, maar ook de zaak leed eronder. En dat kan nooit de bedoeling zijn, toch? Ik deed het voor ons beider bestwil. ‘Anders en Zoon' is ook jouw erfenis.’ ‘Ook?’ Philip buigt zich over de tafel naar zijn vader. ‘Hoezo, ook?’ ‘Twee droge witte wijn voor de heren.’ De serveerster buigt behendig over de tafel. Even wordt Philip afgeleid als een zomerse geur zijn neus binnendringt. Verstrooid kijkt hij op en ziet sproeten tussen twee helderblauwe ogen. Dan is ze weg. ‘Ongetwijfeld mooi, maar veel te jong.’ Adriaan wijst de serveerster met een bierviltje na. ‘Goh pa, echt?’ Philip neemt een veel te grote slok van zijn wijn. ‘Dat heeft jou anders ook niet tegengehouden.’ Adriaan grijnst en klopt zichzelf op de borst. ‘Er zijn natuurlijk uitzonderingen jongen. Ik laat Alinda nog steeds alle hoeken van de kamer zien. Ze beweert zelfs dat ze nog nooit zo’n ..’ ‘Pa, genoeg. Ik hoef niets over jou en je management assistente te weten.’ ‘En dat is nu het mooie Philip, jongen. Alinda werkt niet meer voor me. Dus je kan zonder problemen terugkomen in de zaak. Geen vervelende situaties meer vanaf nu. Ik beloof het.’ Philip trekt een wenkbrauw op. ‘Oh? Heb je haar ontslagen?’ ‘Alinda hoeft niet meer te werken nu ze mijn vrouw wordt. Ik wil haar thuis en…’ Adriaan laat even een dramatische stilte vallen,  ‘wie weet rent er binnenkort wel weer een kleine Anders rond.’ Philips mond valt open. ‘Ja zoon, we willen een gezinnetje stichten, Alinda en ik.’ ‘Maar pa… je bent… je kan toch niet meer…’ Adriaan legt met een vlug gebaar zijn wijsvinger op zijn lippen. ‘Sst, ja Philip, en daarom moet ik je om een gunst vragen.’ Adriaan buigt zich naar voren en kijkt zijn zoon doordringend aan. ‘Je begrijpt toch wel dat ik nooit iemand anders dan een volbloed familielid tot erfgenaam zou maken? We hebben jouw… ‘Nee pa!’ ‘…zaad nodig.’ Bij deze twee woorden springt Philip op. Zijn stoel valt met een klap naar achteren. ‘Ben je helemaal gek geworden!’ sist hij zijn vader toe. ‘Ik ga. Nu!’ Woedend draait Philip zich om en botst pardoes tegen de blonde serveerster op. Ze glimlacht vriendelijk, alsof ze niet zojuist bijna omver is gelopen. 'Vertrekt u nu alweer?' vraagt ze met iets van teleurstelling in haar stem. Heel even blijft Philip staan, op nog geen armlengte afstand van die helderblauwe ogen. Hij opent zijn mond, maar er komt geen woord over zijn lippen. Dan beent ie, zonder om te kijken het restaurant uit.