# 260 De mooiste dag van mij

Vandaag is dé dag. Als je zo’n dag als vandaag mee mag maken als mij zijnde, kijk, hier ben ik letterlijk voor gemaakt. En trouwens figuurlijk ook, als je begrijpt wat ik bedoel. Het begon een paar maanden geleden. Sophie kwam huppelend binnen in mijn hal met haar Sander. Ze liepen haastig naar de kamer. Ik kon het niet goed horen, maar Marie en Jan riepen: ‘Hoera.’ Rambo hoorde ik opspringen en met zijn zware staart tegen de deur slaan. Toen Jan zijn handen ging wassen op het toilet, kwam Rambo gauw naar me toe. Duwde zijn natte neus tegen mijn onberispelijk lichaam en fluisterde: ‘Ze gaan trouwen en vanuit ons huis. Dat wordt top voor ons.’ En weg was ie weer. Bij het afscheid van het jonge stel die avond praatten ze allemaal door elkaar heen en ik kon hun gelukzalige gezichten prachtig weerspiegelen, al zeg ik het zelf. Ook Marie en Jan zagen er weer jong en jolig uit. Toen Sophie en Sander weg waren stond het ouwe stelletje te knuffelen voor mij. En ik maar kijken en génieten. Ik heb ze zo mooi laten schitteren, maar ze hadden geen oog voor mij. Een tijdje ging alles weer zijn oude gangetje totdat Marie thuiskwam met een grote doos. En ja, ik ben de enige hier in huis die jou zo van top tot teen kan laten zien. Dus ze komen vanzelf naar me toe. Marie zag er in haar nieuwe jurk zo gelukkig uit. Jan kneep in haar bil. En dat is echt heel lang geleden, dat ik ‘m dat heb zien doen. En Marie giechelen. Rambo mocht er niet bij. Nee, die sufferd drukt altijd snel zijn natte neus tegen nieuwe kleren aan. Ik hem al zo vaak uitgelegd dat ie dat nu nìet moet doen. Maar hij zegt dat het een onbedwingbare innerlijke drang van ‘m is. Net zijn de andere kinderen met hun aanhang binnen gekomen. Clarissa stond een hele tijd voor me, frunnikte aan haar haar. Ze ziet er beeldschoon uit in haar robe manteau met daaronder een beige jurk met volants. De andere meiskes zien er ook prachtig uit, maar ik blijf altijd een zwak houden voor Clarissa. Sophie heb ik vanmorgen gezien in haar joggingbroek. Daar moet nog veel gebeuren. En of dat gaat lukken, ik kan het je niet zeggen. Ze is zo’n sportief type, nooit een greintje make-up. Ze voelt zich teveel opgetut. Vanmorgen werd het uitgebreid besproken vlak voor mijn neus. Ik wilde graag toevoegen: ‘Een beetje Sophie, laat het toe.’ Maar ik kan alleen iedereen maar mooi laten zijn. En geloof me, vandaag is het mìjn dag en ik ga mijn stinkende best doen. Pff, ik schrik me rot, de bel gaat. Wauw, wat ziet Sander er goed uit. Ìk zou wel willen, maar ik heb niets te willen. Gelukkig kijkt hij mijn kant op. Je haar zit perfect jongen en wat heb je een mooi donkerblauw jaquet aan. En die das, die maakt het af. En nog net zie ik zijn schoenen, nee toch? Zie ik het goed. Hij draait zich nog een keer om voor mij. Ja, het is wat ik zie: Rambo staat met zijn hondenkop op de neuzen van zijn schoenen. Als Sophie dat ziet… Afijn veel gezoen en gelachen wordt er voor mij hier, ik laat ze stralen, kon ik maar meedoen! Ineens wordt het stil en iedereen kijkt naar boven. Daar komt mijn lieve bruid. Zo betoverend mooi in haar aansluitende jurk met een cape van doorzichtige zijde, die afgezet is met pareltjes en kant. Kan het nog mooier! Ze schrijdt de trap af en Sander zoent haar heel voorzichtig vlàk voor mij. Hij reikt haar het bruidsboeket aan, een veldboeket met boerenwormkruid, korenbloemen, margrieten en klaprozen. Recht in de roos Sander, goed gedaan jongen! Sophie heeft een diadeem op met pareltjes en korenbloemen. Alle andere gasten hebben corsages met margrieten en klaprozen. Wat een perfect plaatje, bijna vergeet ik mijn taak… Dan lachen ze me toe en zwaaien naar me. Ik kom ook op de foto! Ik moet even wat wegslikken hoor, kleine meisjes worden zo snel groot en zó mooi.