#259 Koffie

“Wil je nog koffie?” vroeg ze. “Hm-mm”, klonk er vanaf de bank. “Is dat een ja of een nee?” drong ze aan. “Eh, wat vroeg je?” Hij keek op van de krant. “Of je nog koffie wilt?” herhaalde ze geduldig. “Nee. Of ja, doe toch maar”. Hij las weer verder. In de keuken zette ze het Senseo- apparaat aan. Zwart met suiker voor hem, warme melk erin voor haar. Met de twee bekers liep ze naar de kamer. “Zullen we gezellig een film opzetten?” stelde ze voor, “O en wil je even onderzettertjes neerleggen?” Hij vouwde zuchtend de krant dicht en vroeg: “Welke film wou je kijken dan?” “Nou gewoon, eentje die we allebei leuk vinden. Een beetje luchtige film, met wat humor. Leg je die onderzettertjes nu even neer?” Hij gooide 2 onderzetters op tafel en reikte naar de afstandsbediening. “Er is zometeen een goeie film” zei hij. “Van Tarantino” Het volgende moment sprong hij verschrikt op , hete koffie spetterde op zijn armen en de scherven van zijn beker ketsen terug op de plavuizen. “Je weet dat ik Tarantino haat!” krijste ze. Met alle kracht die ze in zich had smeet ze haar eigen beker ook tegen de grond. “Nooit hou je een keer rekening met mij, altijd moet het zoals jij wilt!”gilde ze. Hij keek ontredderd naar haar, haar gezicht was verwrongen van drift. Ze rende de kamer uit en gooide de deur zo hard achter zich dicht dat de glazen in de kast rinkelden . Hij hoorde haar de trap op stampen. Beduusd raapte hij de scherven op en pakte een doek om de koffie op te dweilen. Na enige twijfel ging hij naar boven. Op hun bed lag ze te huilen, opgerold als een klein kind. Hij legde zijn hand op haar rug. “Nou is mijn beker stuk” snikte ze. “En die had ik van jou gekregen”.