# 259 Het verlies

Ik houd van goed verzorgd en zo mogelijk elegant. Zonder make-up of kledij passend bij de gelegenheid, ga ik niet buitenshuis. Bij zonneschijn een rood-geel-violette midi-klokrok met een tailleur in dieppaars met mijn tulbandhoed. Nooit vergeet ik mijn shawl, in de zomer van zijde, in de winter van mohair. Mijn haar is niet langer zwart, nu steek ik het op. Die loshangende lokken op mijn vijfenzeventig lentes zijn niet meer elegant. Iedere dag houd ik rekening met een vraag voor een optreden; mijn pianospel en stem zijn nog steeds geroemd. Ik maak filmopnames van mijzelf, zodat ik die op voorraad heb. Wat een verrassing op mijn verjaardag, de dokter kwam langs. Ik bestel altijd een paar ‘Keldermannetjes’. Excellent hazelnootschuimgebak, de man vond het verrukkelijk. Hij raadde mij aan eenmaal per maand naar het Antonius te gaan voor een bad. Gisteren was de eerste keer. De meiskes waren reuze vriendelijk, maar ik heb nu een probleem. Mijn make-up is geheel van mijn gezicht, hals en handen afgeweekt. Dat duurt wel een week voordat al mijn rimpels onder de maquillage verdwijnen. De dames vonden notabene dat ik zonder gezichtscrème kon gaan. Ik heb een taxi laten komen, mijn gezicht met een shawl bedekt, zonnebril opgezet. Direct bij thuiskomst ben ik aan het werk getogen om de schade te herstellen. Mijn uitgebreide Rimmelpalet heb ik moeten aanspreken. Foundation, daar kan ik niet meer buiten, de kleur houd ik zacht en met rouge breng ik mijn wangen op niveau. De lippenstift tot slot, ik houd van een sprekende, edoch niet uitdagende kleur, ik wil absoluut geen ordinaire uitstraling. Wat mij troost geeft is mijn Rive Gauche van Yves Saint Laurent, ik zie dat het op is. Tot mijn verbazing ligt er stof op, terwijl ik het iedere dag neem. Ik ben niet tevreden, maar het moet maar. Jozef moet uit, dus er zit niets anders op dan met hem aan de lijn naar het park te gaan. Ik neem een parasolletje mee, op dit moment is de schaduw mijn beste vriend. Als ik in de openbaarheid treedt lachen kinderen me uit en gooien zelfs stenen tegen mijn voordeur. Daar maak ik me niet druk om. Vroeger wel. Die snotapen weten immers niet beter. Hoe kan ik verlangen dat ze mijn theaterelegantie kunnen begrijpen. De arts zei me ook ’s avonds niet naar buiten te gaan, het zou gevaarlijk zijn. Ik ervaar hem als een steun in de rug, hij maakt zich zorgen om mijn welzijn. Nu komt er een dame in de avonduren, die me zegt mijn nachtjapon aan te trekken om te gaan slapen, hetgeen ik braaf doe om geen amok te krijgen. Als de dame in kwestie weg is, trek ik over mijn nachtkleed mijn kledij weer aan. Een dame als ik kan toch in de avond geen bezoek ontvangen op deze wijze? Goed bedoeld allemaal, maar niet adequaat, naar mijn mening. De lieve man vroeg ook of ik zelf kookte. ‘Nee,’ zei ik. ‘Daar heb ik mijn hitje voor.’ Ik riep haar en belde met mijn schel, maar ze kwam niet. Ik denk dat het wichtje aan het boodschappen doen was. Toen zei hij dat het wellicht handig was als ik eten via Huize Rustoord zou nemen. Daar heb ik in toegestemd, vooreerst eenmaal per week. Vandaag kwam een vriendelijke meneer een doos afgeven en zei: ‘Smakelijk eten mevrouw van der Lubbe.’ Ik vond het nogal vreemd, een doos afgeven met deze wens. Afijn, ik heb de doos in de gang op de kranten gezet. Het is zo’n witte doos van piepschuim. Toch geen materiaal voor een dame als ik?