#258 Iedereen houdt van het strand

Er was eens een geelwit strand met schelpen in grijsbeige kleuren, zwarte langvormige en lichtblauwe minuscule schelpen, de zon straalde zijn eerste warmte uit over de zandkorrels. De duinhazen kijken op dit vroege uur naar de zee: zouden ze? De duinherten en reeën komen ook aangelopen. De jongste reekalfjes huppelen het strand op. Dan volgende hazen razendsnel. Er komen nog meer dieren tevoorschijn: een koe met haar kalf, een stijflopend paard met voorbijtrippelende veulens. Een rattenfamilie kruipt uit een rioolput en spurt naar de zee, tezamen met een dozijn muizenfamilies. Zelfs een mol steekt zijn kop boven het duin uit, maar voor hem is het al veel te licht, hij trekt zich weer terug. Net voordat hij zijn hol weer ingaat, stuift een konijn voorbij: ‘Ik zal de groeten van je doen aan de zee, Momferd.’ Alle dieren rennen naar de zee, want ze weten wel, straks komen de mensen met hun lawaai, etenswaren en zonnebrandingesmeerde lijven. Daar zijn de vissen en kwallen in de zee helemaal niet blij mee. De hertjes, reekalfjes en veulens plenzen al door het water, de rest van de dieren staan met elkaar te keuvelen aan de waterkant. De branding spreekt met hen mee in een zachtvallend ritme. ‘Zou het weer langer zo blijven,’ vraagt de haas zich af. Ze houden van deze ochtendséances met elkaar. Maar straks komen die mensen weer. Van samen delen hebben mensen nog nooit gehoord, lijkt het wel. De dieren willen dat graag uitleggen aan de mensen. ‘Je word er zo tevreden en gelukkig van,’ zegt het paard. ‘En die mensen maar zoeken hoe je gelukkig kan worden.’ Maar zover is het nog niet gekomen. De oudste haas zegt: ‘Zullen we de blauwe vinvis vragen om samen met zijn vriendjes het water terug te laten trekken. Daar krijgen die mensen altijd de kriebels van en in blinde paniek zijn ze dan zo verdwenen.’ Het paard knikt instemmend, de muisjes dansen op hun achterpoten en klappen in hun voorpoten. De ratten kijken een beetje in het rond en dan geeft opa-rat toestemming. Het paard heeft altijd al een goede verstandhouding met de blauwe vinvis gehad, dus stapt hij de zee in. En ja hoor, het duurt niet lang of daar is de vis. ‘Wil je op mijn rug meezwemmen vanwege je stijve gewrichten?’ ‘Nee,’ het paard glimacht en legt de vis het plan uit. De vis knikt: ‘Gesnopen, maar onder een voorwaarde, wel vanavond een gezellige barbecue met zeewier.’ ‘Tuurlijk,’ zegt het paard en denkt al bezwaard aan zijn maag. De muizen springen vlak voor de zee wild heen en weer om de vis alvast te bedanken. Met een knipoog verdwijnt de vis in de golven. Alle dieren lopen terug naar waar ze vandaan gekomen zijn. En de rest, dat weten jullie wel, het is hier op schrijven online al in geuren en kleuren beschreven.