#258 - Stilte voor de storm

Wat is dit heerlijk zeg, bedenk ik me. Met mijn ogen gesloten voel ik de warmte van de zon op mijn lichaam stralen. Een briesje wappert licht verkoelend langs mij heen. Ik lig met mijn rug op een grote strandhanddoek en voel hoe het zand zich naar mijn lichaam heeft gevormd. Kleine zweetdruppeltjes parelen van mijn voorhoofd naar beneden. De stemmen en het gelach van de mensenmassa om mij heen worden samen met muziek en het stromende geluid van de branding tot één brij van geluid gesmeed. Het werkt hypnotiserend. In deze oase van ontspanning heeft mijn fantasie vrij spel. Herkenbare beelden van mijn motortrip van vanochtend en de silhouetten van collega’s met wie ik gisteren nog heb gesproken worden geleidelijk aan abstracter. Terwijl mijn bewustzijn slapper wordt, stroomt mijn hoofd vol met onbekende vormen, vage herinneringen en rijke kleuren. Met een schok word ik wakker geschud als er een straal van waterdruppels op mij neerregent. Onder licht gedreun in het zand en hardop geschater komt een jongen vlak langs mij heen rennen terwijl het water rijkelijk van zijn kletsnatte lichaam afspettert. ‘Aaah gadver!’ Hoor ik mijn vriendin rechts van me roepen. Ik kijk haar met een mix van lichte irritatie en speelsheid aan en zeg: ‘en jij wilde graag kinderen toch?’ ‘Ja, ouders moeten hun kinderen gewoon een beetje opvoeden.’ antwoordt ze. ‘Tuurlijk schat,’ reageer ik glimlachend en ik draai mij weer om en sluit mijn ogen. Terwijl ik langzaam weer mijn dromenwereld betreed lijken de geluiden wat te vervormen. De tonen worden lager en scheller en ik krijg een vreemd gevoel. ‘Marianne, stop, hier blijven!' klinkt het links voor me. ‘David, ven aquí!’ klinkt het achter me. Ik open mijn ogen in een poging de oorzaak van de verontrusting te achterhalen. Terwijl mijn ogen aan het licht gewend raken merk ik dat de wind niet langer voelbaar is. Ik kijk mijn vriendin aan en tref een alerte, licht verbaasde blik. ‘Wat gebeurt er?’ vraagt ze, ‘waarom beginnen mensen op te ruimen? Ik haal mijn schouders op en kijk weer voor me. Het valt me op dat de branding ineens een stuk verderop te zien is. Ook is de zee rustiger geworden. Het water trekt zich steeds verder terug en een groepje kinderen rent er achteraan. ‘Moet je dat zien dan!’ roep ik naar mijn vriendin, terwijl er verderop meerdere vissen op het droge zand liggen te spartelen. ‘Wat bizar joh’, reageert ze. Ik zie hoe een aantal mensen de vissen probeert te vangen. Als ik me omdraai zie ik dat meerdere mensen het strand haastig beginnen te verlaten. De muziek slaat af. Een vloed van angst golft door mij heen. Met oorverdovend lawaai begint een sirene te loeien. De mensen om mij heen beginnen te schreeuwen: ‘Leave the beach! Tsunami! Tsunami!’