opdracht 256 - gensters

Het is de laatste dag van onze herfstvakantie in de bossen. Kees en ik hebben het er op gewaagd om aan dit kamp mee te doen, alhoewel ik hoogzwanger ben van ons eerste kindje. De komst van ons meisje is uitgerekend voor over een maand. Moest de bevalling eerder gebeuren, er is een moederhuis op enkele kilometers. Tot nu toe is alles prima gegaan. Ik voel me goed en gelukkig en op een rustige manier heb ik meegedaan aan het kampleven. Vanavond zal er gezongen en gedanst worden bij het laatste kampvuur dat de mannen nu aan het aansteken zijn. De schemering begint al te vallen. Kleine vlammen kringelen in rood en oranje rond de verzamelde stukken schors en hout. Net als ik besloten heb op een lekker mals groen grasplekje te gaan zitten, voel ik een trekking door mijn onderlichaam gaan. Jeetje, er gaat toch geen kink in de kabel komen? Ik houd er zo van om een kampvuur bij te wonen. Mijn ogen volgen de gensters die als kleine vuurpijlen tegen de donker wordende avondhemel opstijgen. Ik word er als het ware door meegezogen. Een grote genster trekt me mee in zijn kielzog. Ik ben al hoog boven de bomen. Er gebeurt van alles. Het dondert en bliksemt,.Ik vlieg door wolken vol regen, ik draai mee in kolken van wind, ik ruik het zout van de oceanen, ik ruik ongekende geuren, ik zie onbekende kleuren. Het is adembenemend. In een veld met naar thee ruikende planten kom ik terug op aarde. Het is alsof ik zachtjes word neergelegd op een bedje van varens. Veel tijd om mij te bekommeren waar ik mij bevind, heb ik niet. Ons meisje verlaat haar veilig nestje. Ze heeft zo'n haast zich naar de uitgang te begeven dat het lijkt alsof ze er zo maar uit glijdt. Pardoes in mijn wachtende handen. Ik leg haar op mijn borst en we kijken elkaar in verbazing aan. Als ik van mijn eerste verbazing bekomen ben, realiseer ik mij dat er een jonge vrouw naast me staat. Een vrouw met schuinstaande ogen, een matte teint en glinsterend zwart haar. Ze is duidelijk zwanger. Ze trekt haar jurk uit. Tot mijn verwondering volgt de onderrok. Wat is die vrouw van plan? Te trekt haar jurk weer aan en ze begint de onderrok in repen te scheuren. Vakkundig legt ze mij een verband aan. “Zo, dat is beter, hè?”, zegt ze. Met een scherpe steen snijdt ze de navelstreng door tussen mij en het kind. Met diezelfde scherpte in haar stem zegt ze; “Het mensdom was er niet op voorbereid. Op de verschuiving van de aardas. Onze aardbol heeft een transformatie ondergaan. Jouw cultuur en mijn cultuur bestaan niet meer. De wereld is totaal herschapen. Geleerden hebben ons genoeg gewaarschuwd, maar we wilden niet luisteren. De beschaving zal weer helemaal opnieuw moeten beginnen. Jij en ik en onze kinderen zullen waarschijnlijk de enige overlevenden zijn. Ik was bij een kampvuur en liet mij door een genster meevoeren...” Haar stem sterft weg. Dan fluistert ze: “Het is niet de eerste keer dat dit gebeurt. De aarde heeft zich al verscheidene malen getransformeerd. In de hoop dat het Paradijs zal verschijnen,maar iedere keer gaat het weer mis. Te veel hebzucht en te weinig liefde.” Onze dochter is deze week acht jaar geworden. Bij iedere verjaardag vraag ik mij af waar ik in mijn comateuze toestand geweest ben. In de toekomst? Of in het verleden? Wellicht in allebei.