#254 Op reis naar een vervlogen tijd-Deel 1

Het was 10 mei 1995, een vakantie die ik nooit meer zou vergeten. Mijn handen trillen bij het dichtmaken van de veiligheidsgordel. Het geronk gaat door merg en been. Ik grijp beide stoelleuningen stevig beet, gelukkig heb ik een plek naast het raam kunnen bemachtigen. Een lichte misselijkheid overvalt me. Ik had bij mijn zus moeten blijven... Nee, ik moet mij niet zo aanstellen, het is maar een binnenlandse vlucht, de vliegreis zal zo voorbij zijn, en dan ben ik in het bruisende Los Angeles! In mijn ooghoek zie ik de omgeving voorbij flitsen, de propellor draait vliegensvlug om zijn as. Ik merk dat ik tegen mijn stoel wordt gedrukt. Angstig staar ik naar de rugleuning voor mij. Kriebels gieren door mijn buik, ik voel hoe we zweven in de lucht. Voorzichtig kijk ik naar buiten, de wereld wordt geleidelijk kleiner en mijn hart maakt overuren. De machine baant zich langzaam een weg naar het oneindige. 'Gaat het wel goed met u?' vraagt de man die naast mij zit. 'Nee, niet echt, meneer...' stamel ik. Hij heeft een guitig gezicht, twee kuiltjes in zijn wangen geven hem een vrolijke uitstraling. Zijn ogen staren mij een poosje vriendelijk aan, dan zegt hij: 'Ik ben Rohan, als ik je ergens mee kan helpen, dan hoor ik het graag.' 'Ik ben Elle, misschien kun je mijn vliegangst wegnemen...?' Rohan glimlacht, hij grijpt zijn tas beet en is naar iets op zoek. 'Dit is een slaapmiddel, ik gebruik het zelf ook af en toe, wil je er één proberen? Ik heb ze vorige maand meegenomen uit India.' Een slaapmiddel uit India? 'Ik heb ze bij de beste apotheek uit Mumbai gehaald,' zegt hij. 'En het middel is veilig,' voegt hij eraan toe, of hij mijn gedachten kan lezen. Het hoeft natuurlijk niet slecht te zijn, en het kalmeringsmiddel dat ik vanmorgen heb ingenomen, heb ik eigenlijk niets van gemerkt. Ik neem de capsule met wat water in. 'Heb je nooit eerder in een DHC-8 400 gevlogen?' 'Nee, dit is eigenlijk pas de tweede keer dat ik vlieg. Vorige week ben ik vanuit Schiphol naar New York gevlogen met een Boeing 747, dat was al een hele ervaring...' 'Ik vind het moedig van je dat je ondanks je vliegangst deze reis hebt ondernomen. Wat brengt je hier in Amerika?' Ik glimlach, ik staar naar Rohan en ik zie een twinkeling in zijn ogen. 'Ik ben op visite geweest bij mijn zus in New York, in drieënnegentig heb ik haar voor het laatst gezien. We zouden samen naar Los Angeles reizen, maar ze is helaas ziek geworden. Ik wilde dolgraag naar L.A., mijn zus vond het erg jammer dat ze de reis moest annuleren, maar ze zei dat ik het niet aan mij voorbij moest laten gaan. "L.A. zul je niet snel vergeten!" hoor ik haar nog zeggen.' Ik knipper een paar keer, ik zie zijn gezicht tweemaal. Ik knipper weer met mijn ogen, en ik zie een wazig beeld voor me. 'Wat is er...' Mijn ogen voelen zwaar, mijn spieren ontspannen, ik zak weg in de wereld van de stilte. 'Elle, wakker worden...' Een hand grijpt mijn arm beet. Voorzichtig open ik mijn ogen, mijn hoofd bonkt. 'Elle, er is iets onverklaarbaars gebeurd...' Versuft kijk ik om mij heen. Hoelang heb ik eigenlijk geslapen? Ik kijk recht in de ogen van Rohan, mijn nekharen gaan overeind staan. 'Wat bedoel je, Rohan?' stamel ik. 'Elle, er is niemand meer, alle passagiers zijn verdwenen! Er liggen her en der alleen nog maar sieraden in de stoelen...' Ik zie aan zijn blik dat het menens is. Voorzichtig kom ik overeind. Mijn mond valt open als ik alleen maar lege stoelen zie. 'Wat is er in hemelsnaam gebeurd?' 'Kom, we doorzoeken het vliegtuig, misschien komen we nog een iemand tegen...' zegt hij met trillende stem. Het is akelig stil, het enige wat ik hoor is het geruis van de motoren. Met knikkende knieën loop ik achter hem aan. 'In de voorste rij zit nog iemand!' Rohan snelt ernaartoe. 'Meneer, wakker worden, er is iets vreselijks gebeurd!' De man schrikt wakker, zijn ogen spuwen vuur. 'Wat is er loos?' 'Kijk om je heen, het vliegtuig is leeg!' gilt Rohan. De man komt uit zijn stoel, hij staart naar de leegte en grijpt naar zijn hoofd. In welke nachtmerrie ben ik terecht gekomen? Flitst er door mij heen. 'Waarom zijn alleen wij er nog?' vraagt Rohan. 'Ik sliep, en meneer ook...' 'Ik heb ook even geslapen, omdat ik erg vermoeid was,' zegt Rohan. 'Degene die sliepen hebben het dus overleefd,' zegt de man. 'Ik ben trouwens Rob.' 'We moeten iets doen, Rob, voordat het ons ook te grazen neemt!' roept Rohan. Rob loopt naar de cockpit, hij balt zijn vuist en bonkt tegen de deur. Er komt geen gehoor, weer klopt hij luid tegen de deur en schreeuwt: 'Is er iemand?' Het blijft stil, de piloten reageren niet. 'Verdomme, niemand bestuurt het vliegtuig!' gilt hij. Rohan ziet een brandblusser hangen, hij grijpt hem beet en ramt tegen de cockpitdeur. Elke dreun galmt in mijn oren, rillingen lopen over mijn rug. 'Het lukt niet!' 'Laat mij het proberen!' Rob neemt het van hem over. Met zijn brede bovenlijf ramt hij de brandblusser tegen de deur. Opeens breekt het slot, de deur valt open. We bestormen de cockpit. 'Alleen de headsets liggen nog op de stoelen, hoe komen we in hemelsnaam weer veilig beneden?' vraagt Rohan. 'Ik ben piloot van een sportvliegtuig, en ik volg sindskort een pilotenopleiding voor een passagiersvliegtuig. Ik kan het proberen dit bakbeest aan de grond te krijgen, maar ik heb jullie hulp daarbij hard nodig.' Met lede ogen staar ik door het kleine raam naar de duisternis...