#254 - Met Rambo op reis

‘Rambo, af! Je weet dat ik niet graag heb dat je tegen me aan springt!’ Dat weet ik inderdaad. Mevrouw Marie heeft het me wel al een miljoen miljard keer gezegd, maar soms is het sterker dan mezelf. Mevrouw Marie heeft mijn leiband vast en dat betekent dat we op stap gaan. Het wordt niet zomaar een wandeling, want daarnet heeft ze mijn eetbak en mijn drinkbak mooi uitgewassen. Meneer Marie heeft die samen met mijn mand en een groot pak voer naar de auto gebracht. Ook mijn speeltjes en mijn vaccinatieboekje liggen al klaar. Als ik er één aan had, ik deed het in mijn broek van de spanning, want we gaan op reis! Ik draai rondjes van opwinding rond mevrouw Marie. Waar zouden we heen gaan? Opnieuw naar Vlaanderen? Ik weet dat mevrouw Marie daar vrienden heeft; ze praat er de laatste tijd veel over met meneer Marie. Ze zegt dat ze er graag vertoeft. Ik vind het daar ook fijn. Het enige nadeel is dat ze daar zo raar praten. Ik begrijp niet altijd goed wat ze zeggen. Als ze me zien, zeggen ze 'Wuk 'n schoon oentje' in plaats van 'wat een mooie hond!' Ze vinden er alles geestig en ze maken er veel leute. Van de beenhouwer in de slagerij krijg ik geen sneetje ham, maar een schelletje hesp. Vlaamse hondjes blaffen niet, ze bassen. Als ik zeg dat ik hen een poepje zal laten ruiken, dan nemen ze dat altijd letterlijk. Je moet er ook goed opletten wat je zegt: poepen betekent er niet wat je denkt dat het betekent. Maar wat zit ik hier te klagen? Dat alles vind ik best fijn. Ik verheug me op al die nieuwe geuren en kleuren. ‘Je bent Rambo’s snoepjes toch niet vergeten?’ vraagt mevrouw Marie. ‘Nee hoor,’ antwoordt haar man, ‘die zitten al in de koffer. Alles is mee, ook onze bagage.’ Mevrouw Marie klikt mijn hondenriem vast aan mijn halsband. Buiten staat de koffer van de wagen al open. Ik spring er gezwind in. Ik blaf nog even naar Vera, de hond van de buren. De buurman wuift ons uit en roept 'goede reis!' Ik zwaai met mijn staart; meneer en mevrouw Marie zwaaien terug met hun handen. Ik kijk door de achterruit tot we op de autosnelweg zijn. Wanneer meneer Marie de snelweg oprijdt, ga ik liggen om een dutje te doen. Misschien gaan we wel naar Gent, naar de Gentse Feesten die binnenkort weer van start gaan. Dan kan ik misschien Ayla ontmoeten, het teefje van die rare meneer met zijn gekke verhalen op schrijvenonline.org. ‘Kijk,’ zegt mevrouw Marie wanneer ze een blik in de koffer werpt, ‘Rambo denkt dat hij aan het lopen is.’ In mijn dromen loop ik samen met Ayla een konijntje achterna in de losloopweide bij de Rozebroeken. O wat wordt dat fijn!