#251 Bor is back

‘Wat is dat voor een ranzige lucht, Bor?’ ‘Ranzig? Ik ruik iets kruidigs, iets bedwelmends …’ Bor sluit even zijn ogen en duwt zijn neus iets hoger de lucht in. Zijn kop voelt licht, hij meent vaag Rudi Carell op houten schoenen tussen het langwerpig stervormige gebladerte te zien huppelen. ‘Deze lucht is toch echt misselijkmakend hoor, kom eens snuffelen.’ huilt Diethilde. ‘Deden we er wel goed aan om hier naartoe te komen? Ik voel me niet lekker. Ik mis de roedel, en de frisse lucht.’ ‘Ach scheiße, Diethilde. Jank toch niet zo.’ Ik redde je uit de klauwen van Der Ralph, die bejaarde viezerik. We gaan het hier goed hebben. Hier is alles gemütlich.’ ‘Awoeoe! Ik ben blind!’ Bor draaft naar Diethilde en likt geïrriteerd de duivenpoep uit haar ogen. Ze stopt haar staart tussen haar achterpoten, legt haar voorpoten op de grond en kijkt hem voorzichtig aan. De geur van de beplanting even verderop, en de ogen van zijn partner maken hem zacht. ‘Baby, ik zorg voor jou. Wat jij hier ruikt, dat is kaas. En waar kaas is zijn koeien. Kom, we gaan op jacht.’