#251 Daar zijn wolven

‘Carrie, lieverd, kom, het is tijd om naar binnen te gaan, het wordt zo donker!’ Hendrik staart met het gesprokkeld hout over de witte vlakte. Geen gehoor van Carrie. ‘Jongedame ik waarschuw nog één keer, anders is het zonder eten naar bed.’ Door het geritsel van de bomen en het gezang van een leeuwerik is een schrille gil hoorbaar. Hendrik laat het hout uit zijn handen vallen en begint door de dikke sneeuw te rennen. De afdaling is steil en hij moet zich moeite doen om in balans te blijven. ‘Carrie, hou vol. Ik kom eraan.’ Een tak veegt hem in het gezicht, dat een litteken veroorzaakt. Hij heeft er geen aandacht voor, zijn dochter is prioriteit nummer één. Haar donkerbruine jas steekt af in de sneeuw. Er zijn verse bloedsporen zichtbaar. ‘Papa, help.’ roept ze zachtjes. Hendrik benadert haar met enkele voorzichtige passen en terwijl zijn perspectief draait ziet hij tegenover zijn dochter een grijze wolf. Het beest ziet er verwilderd uit en staart met gelige, bloeddoorlopen ogen naar Carrie. ‘Carrie, verroer je niet.’ De wolf gromt op een haast lijdende manier en al gauw wordt duidelijk dat hij met zijn poot vastzit in een stropersklem. Bloed druipt uit zijn mond. ‘Heeft hij je pijn gedaan?’ Carrie houdt haar hand omhoog. ‘Hij heeft door de handschoen heen gebeten, het bloedt.’ ‘Die wond moet ontsmet worden. Waar is je mes?’ Ze kijkt beschaamd naar de grond. ‘Wat heb ik je al duizend keer gezegd?’ ‘Nooit zonder mes erop uit.’ Hendrik reikt haar zijn mes. ‘Zoals ik je geleerd heb.’ Carrie staat op en rent om de wolf heen en bespringt hem van achteren en snijd in een beweging zijn keel door. Hendrik zakt door de knieën en tilt een poot op. In de holte krioelt het van de maaien. ‘Is deze ook ziek, Papa?’ Hendrik knikt en staart naar het donkere woud. ‘Bereid je maar voor…’