Ik ben terug van nooit weggeweest uit de gedachten van geiten en schapen. Ze weten niet dat ik eraan kom, maar ze voelen het wel. Hun instinct van kuddedier geeft hen de aandrang tot vluchten, maar ze begrijpen niet waarom en ze zien niet waarheen. Ze lopen schichtig van hot naar her, zonder de oorzaak van hun rusteloosheid te kennen. Ik ben de neurose van hun tijd. Ze worden gewaar dat ik nader, maar beseffen niet wat er gebeuren gaat. De geur van hun angst is onmiskenbaar en verslavend. Oude bokken en jonge tafelspringers ruiken hun kans om zich te onderscheiden als leiders van de troep. Propaganda over zelfverzonnen gevaren gaat er bij de kudde in als zoete koek. Zelfverklaarde beschermers op zoek naar macht in tijden van nood richten zich met holle woorden tot het gepeupel: ‘De geit en de kool dienen gespaard, maar zwarte schapen moeten buiten! Laten we niet alle schapen over dezelfde kam scheren, maar wie geen wol geeft, krijgt geen eten! Spijt is wat de geit schijt, met de benen gespreid.’ Het gebekvecht over wat de grootste dreiging vormt, maakt de kudde alleen maar zwakker. Ik ben op komst, en ik heb hen waar ik hen hebben wil: in chaos. Ze zijn verdoemd. Ik hoor hun gemekker en geblaat al van ver. Het klinkt als muziek in mijn oren. Straks zal ik hen en mijn honger stillen.