Nog nooit horror geschreven, dus ik vond het wel leuk om buiten mijn comfortzone te stappen en mee te doen. De kamer Ieder haartje op mijn lijf staat recht overeind. Mijn zintuigen verscherpen, al weet ik niet waarom. Ik heb niets abnormaals gezien, gehoord, gevoeld, geroken of geproefd. Toch schreeuwt alles in mij dat ik alert moet zijn. Waakzaam schuifel ik de kamer in. Ik hou stevig de deurpost vast, alsof deze me beschermen kan in geval van nood. De gordijnen wapperen zachtjes heen en weer. Dat is niet raar, ik heb vanochtend zelf het raam op een kier gezet. Toch draagt het bij aan het beklemmende gevoel. Zorgvuldig neem ik de kamer in me op, op zoek naar iets dat verraad wat er mis is. In de donkere hoek staat het lege ledikantje, precies zoals ik hem heb achtergelaten. Het dekentje, door oma zelf gebreid, verfrommeld aan het voeteneind. De eens zo vrolijke konijntjes van de mobiel bungelen nu luguber aan hun touwtjes. Toch hangen ook zij precies daar waar ze achtergelaten zijn. Een grote, grillige schaduw wordt opgeworpen door meneer Beer. De donkere vlek reikt tot diep in het bed. Het midden van de kamer is nog even leeg. De meubeltjes gehaast aan de kant geschoven. Het maakte niet uit of er iets kapot zou gaan, spullen kan ik wel vervangen. Jou niet. De pijn in mijn hart wordt overmeesterd door angst. Heel zeker weet ik dat er een aanwezigheid in deze kamer is, die hier niet hoort te zijn. Het is niet de echo van mijn schreeuw die nog door de ruimte galmt. De muren komen op me af, om zich vervolgens weer terug te trekken. In een flits zie ik je. Even snel als je verscheen, ben je alweer weg. Inktzwarte ogen blijven echter op mijn netvlies gebrand staan. Twee ijskoude handen lijken zich om mijn keel te grijpen. Snakkend naar adem val ik op mijn knieën.