Geen afbeelding
Imke83

Lid sinds

8 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#249 De kamer

 8 juni 2019 - 12:12
Nog nooit horror geschreven, dus ik vond het wel leuk om buiten mijn comfortzone te stappen en mee te doen. De kamer Ieder haartje op mijn lijf staat recht overeind. Mijn zintuigen verscherpen, al weet ik niet waarom. Ik heb niets abnormaals gezien, gehoord, gevoeld, geroken of geproefd. Toch schreeuwt alles in mij dat ik alert moet zijn. Waakzaam schuifel ik de kamer in. Ik hou stevig de deurpost vast, alsof deze me beschermen kan in geval van nood. De gordijnen wapperen zachtjes heen en weer. Dat is niet raar, ik heb vanochtend zelf het raam op een kier gezet. Toch draagt het bij aan het beklemmende gevoel. Zorgvuldig neem ik de kamer in me op, op zoek naar iets dat verraad wat er mis is. In de donkere hoek staat het lege ledikantje, precies zoals ik hem heb achtergelaten. Het dekentje, door oma zelf gebreid, verfrommeld aan het voeteneind. De eens zo vrolijke konijntjes van de mobiel bungelen nu luguber aan hun touwtjes. Toch hangen ook zij precies daar waar ze achtergelaten zijn. Een grote, grillige schaduw wordt opgeworpen door meneer Beer. De donkere vlek reikt tot diep in het bed. Het midden van de kamer is nog even leeg. De meubeltjes gehaast aan de kant geschoven. Het maakte niet uit of er iets kapot zou gaan, spullen kan ik wel vervangen. Jou niet. De pijn in mijn hart wordt overmeesterd door angst. Heel zeker weet ik dat er een aanwezigheid in deze kamer is, die hier niet hoort te zijn. Het is niet de echo van mijn schreeuw die nog door de ruimte galmt. De muren komen op me af, om zich vervolgens weer terug te trekken. In een flits zie ik je. Even snel als je verscheen, ben je alweer weg. Inktzwarte ogen blijven echter op mijn netvlies gebrand staan. Twee ijskoude handen lijken zich om mijn keel te grijpen. Snakkend naar adem val ik op mijn knieën.

Profile picture for user bartsnel
bartsnel

Lid sinds

12 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 9 juni 2019 - 12:26
Horror schrijven is moeilijk hè Imke? Ik kan het zelf helemaal niet.
Ieder haartje op mijn lijf staat recht overeind
Écht? Als je het zo schrijft, zeker als openingszin, denk ik gelijk aan haartjes die van nature vrij krullerig zijn en op plaatsen zitten waar ze doorgaans niet de ruimte hebben om recht overeind te gaan staan.
Mijn zintuigen verscherpen, al weet ik niet waarom. Ik heb niets abnormaals gezien, gehoord, gevoeld, geroken of geproefd.
Hoe weet de HP dan zijn/haar zintuigen zijn verscherpt? De donkere hoek, het lege ledikantje, de eens zo vrolijke konijntjes suggereren de de HP een kind heeft verloren, maar dit wordt verder niet toegelicht.
Het midden van de kamer is nog even leeg. De meubeltjes gehaast aan de kant geschoven. Het maakte niet uit of er iets kapot zou gaan, spullen kan ik wel vervangen. Jou niet.
Deze alinea begrijp ik niet. Waarom zijn de meubeltjes gehaast aan de kant geschoven? Ook het eind laat veel ruimte voor vragen, maar is in een spannend stukje van 300 woorden haast onvermijdelijk, en geeft de lezer ook de kans zijn eigen invulling eraan te geven.

Geen afbeelding
Imke83

Lid sinds

8 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 9 juni 2019 - 13:05
Horror schrijven is moeilijk hè Imke? Ik kan het zelf helemaal niet.
Ieder haartje op mijn lijf staat recht overeind
Écht? Als je het zo schrijft, zeker als openingszin, denk ik gelijk aan haartjes die van nature vrij krullerig zijn en op plaatsen zitten waar ze doorgaans niet de ruimte hebben om recht overeind te gaan staan.
Mijn zintuigen verscherpen, al weet ik niet waarom. Ik heb niets abnormaals gezien, gehoord, gevoeld, geroken of geproefd.
Hoe weet de HP dan zijn/haar zintuigen zijn verscherpt? De donkere hoek, het lege ledikantje, de eens zo vrolijke konijntjes suggereren de de HP een kind heeft verloren, maar dit wordt verder niet toegelicht.
Het midden van de kamer is nog even leeg. De meubeltjes gehaast aan de kant geschoven. Het maakte niet uit of er iets kapot zou gaan, spullen kan ik wel vervangen. Jou niet.
Deze alinea begrijp ik niet. Waarom zijn de meubeltjes gehaast aan de kant geschoven? Ook het eind laat veel ruimte voor vragen, maar is in een spannend stukje van 300 woorden haast onvermijdelijk, en geeft de lezer ook de kans zijn eigen invulling eraan te geven.
Dan voor je reactie @bartsnel! Wat betreft de eerste zin, in eerste instantie had ik staan dat iedere haar overeind LEEK te staan. 'Lijkt' heb ik geschrapt omdat het afzwakt, ondanks dat het natuurlijk nooit letterlijk iedere haar zou zijn. Vervolgens heb ik 'haar' verandert in 'haartje', om aan te tonen dat het over de kleine haartjes op bv armen, benen en rug gaat. Dus niet lange of krullerige haren. Het lijkt mij nogal afbreuk doen aan de spanningsopbouw om dat uit te gaan leggen. Vervolgens nog getwijfeld om er 'bijna elk haartje' van te maken, maar om dezelfde redenen als hiervoor ervoor gekozen dat niet te doen. Tuurlijk is het niet elk haartje, net zoals je hart ook nooit echt in je keel klopt. Wat betreft de zintuigen die verscherpen, ken je dat gevoel niet? Dat je hyper-alert bent? Ik in ieder geval wel. Lijkt mij een natuurlijk proces als gevolg van toegenomen adrenaline. Er wordt inderdaad gesuggereerd dat een kind verloren is, en heel bewust niet uitgelegd om de lezer zelf te laten uitvogelen wat er gebeurd is. Jij hebt dat er uit weten te halen, dus ik ben blij dat mijn opzet geslaagd is. De aan de kant geschoven meubels en de schreeuw die nog in de lucht zou kunnen hangen, geven meer achtergrondinfo. Je kan je dan dus afvragen, waarom moesten de meubels aan de kant geschoven worden? Een van de mogelijke antwoorden is dan dat het kind gereanimeerd moest worden, en/of op een brancard weggedragen. Mijn bedoeling was om de spanning op te bouwen, juist door middel van suggestie. Dus niet het enge monster in de hoek te omschrijven, maar de lezer mee te nemen in de onwetendheid van de hp, en het afvragen wat er aan de hand is. De opdracht was om een begin te schrijven van een horrorverhaal, vandaar dat het inderdaad geen afgerond geheel is.

Geen afbeelding
edwinchantalenquinten

Lid sinds

13 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 9 juni 2019 - 18:04
Hoi Imke, ik vond deze opdracht ook erg lastig! Maar er zitten mooie vondsten in je tekst. Vooral die bungelende konijntjes zijn onheilspellend. Ik ben het wel met Bart eens dat de alinea met "het midden van de kamer... " Wat verwarrend werkt. Het is goed om wat te raden over te laten, maar als iets teveel vragen oproept, kan het ook afleiden van je verhaal.

Profile picture for user Hadeke
Hadeke

Lid sinds

12 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
 9 juni 2019 - 21:13
Ik vind het een mooie eerste aanzet. Het basisidee vind ik heel sterk. Hoewel je aan de ene kant de lezer aan het werk zet en een bepaalde suggestie uitwerkt - wat ik hier goed gelukt vind- maak je het de lezer ook wel erg makkelijk door veel 'voor te kauwen'. Dat schept voor mij wat afstand. Je eerste allinea neemt mij bijvoorbeeld teveel aan de hand: 'Ieder haartje op mijn lijf staat recht overeind. Mijn zintuigen verscherpen, al weet ik niet waarom. Ik heb niets abnormaals gezien, gehoord, gevoeld, geroken of geproefd. Toch schreeuwt alles in mij dat ik alert moet zijn.' Misschien zou iets meer tonen me nog dichter in het verhaal trekken. Meer een heel gedetailleerde omschrijving van de ruimte, tot op het kleinste detail, waardoor ik al een alerte houding zie. Bewegende gordijnen die verraden dat er een raam op een kiertje staat. Een thermostaat die 20 graden aangeeft, maar toch de koude rilling die door je lijf heen trekt. Iets in die richting, zodat ik zelf kippenvel invul -en krijg- en zelf even alert wordt als de hoofdpersoon. Nu ja, zoiets. :-) Het idee is te mooi om niet nog even op door te sleutelen. (Dat bedoel ik dus als compliment.)

Profile picture for user Tilma
Tilma

Lid sinds

6 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 11 juni 2019 - 21:52
Het gaat een beetje twee kanten op. Is het de horror van een verloren kind of (de illusie van) een dreigende aanwezigheid in een kinderkamer. Het lijkt of je tekst niet voor het één nog het ander kiest, waardoor het er uiteindelijk allebei niet staat en vooral de verwarring overheerst. Dat gezegd hebbende, is de keuze van je ruimte een dappere en leent zich uitstekend voor deze opdracht. Genoemde sterke, hoewel cliché, beelden in je tekst zijn de mobile en de gordijnen. Het zwakste beeld, ironisch genoeg, zijn de meest originele inktzwarte ogen. Nog een klein grammaticaal dingetje: 'verraad' verdient een extra 't' in je tekst.

Geen afbeelding
Annette Rijsdam

Lid sinds

7 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 11 juni 2019 - 21:26
Hoi Imke83 Heel blij dat je hebt meegedaan met deze opdracht en je ook in de feedback goed hebt verweerd. Je openingszin vond ik goed. En ik zie een opmerking die neigt naar 'splitting hairs' want de uitdrukking 'mijn haren gaan rechtovereind staan' is algemeen bekend. Dus met jou zin is ook niets mis. De beklemming vond ik goed gevonden, je vraagt je af wat er nou precies aan de hand is en je krijgt een vermoeden. Juist daarom zij die zogenaamde cliché beelden goed gevonden. Je neemt een kinderkamer, maakt er een schrijnende situatie van, met onderhuids die dreiging. Dat is eigenlijk wat er ook vaak in horror gebeurt. Wie weet draait ze zich zo om, loopt naar beneden en daar ligt de kleine in de box... Die inktzwarte ogen deden voor mij wel af. Hiermee wil je het te graag horror laten lijken, en dat doet afbreuk aan een goed begin. Goed gedaan!

Geen afbeelding
Imke83

Lid sinds

8 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 12 juni 2019 - 14:25
Iedereen bedankt voor de feedback! De aan de kant geschoven meubels zijn inderdaad te vaag zo, zonder verdere uitleg. Ik moet dus balans zien te vinden tussen enerzijds teveel, anderzijds te weinig vertellen ;) Het eerste cliché, van de wapperende gordijnen, had ik bewust als cliché toegevoegd. Juist omdat de hp daarna zelf al relativeert: dat is logisch als het raam open staat. Het tweede cliché van de konijntjes koos ik als symbool van het overleden kind: juist de dingen die eens zo vrolijk en mooi waren, zijn nu leeg en pijnlijk. Het derde cliché, van de zwarte ogen kwam eigenlijk van hetzelfde idee, ik zag een kindje met stralend blauwe ogen voor me, en om het contrast/gebrek aan leven aan te geven werden ze zwart. Maar dat is inderdaad wel heel cliché ;) Ondanks dat horror me helemaal niet trekt, vond ik het leuk om aan te werken!