De geur van de dood Ik draai de sleutel om en open de deur. Op het moment dat ik de keuken binnenstap hoor ik een onbekend geritsel, als trippelende pootjes op een oude krant. Alleen heb ik geen kranten in huis. Ik stop verschrikt, houd mijn adem in en luister aandachtig. Wat was dat? Een paar seconden verstrijken, maar er is niets te horen. Ik zet het licht aan. Aan mijn klinisch opgeruimde keuken is niets vreemds op te merken. Ik schud het van me af, gooi mijn jas over een stoel en loop via de gang naar mijn toilet. Tot mijn verbazing staat de bril omhoog. Huh? Maar ik heb de laatste twee dagen helemaal geen visite gehad. Even staar ik fronsend naar de bril. Wellicht heb ik de bril omhoog gedaan om schoon te maken, zo probeer ik mijzelf gerust te stellen. Ik maak mijn broek los, duw de bril naar beneden en ga zitten om te plassen. De frons raak ik echter niet kwijt. Op het moment dat ik opsta om door te trekken slaat het licht uit. Een rilling raast over mijn ruggengraat. Doorgeslagen stoppen? Maar het onweert niet eens... Schuifelend beweeg ik me richting de keuken, naar de stoppenkast. De keuken lijkt alleen niet dichterbij te komen. Ik kom steeds moeilijker vooruit, al weet ik niet direct waarom. Iets maakt zich langzaam van mij meester. Het is de herkenning van een geur. Met gespannen kaken en een bonzend hart in mijn keel dringt het langzaam tot me door. Ik ruik de dood. De geur van dood, hier in mijn kamer.