Wat als ik nu eens die passage uit ‘Millennium’ neem waarin Stieg Larson beschrijft hoe Lisbeth Salander haar kloterige advocaat een tatoeage bezorgt waarop geschreven staat dat hij een sadistisch varken is? De manier waarop ze dat doet is gewoon subliem. ‘Schrijf het op uw buik’ heeft er bij mij sindsdien een betekenis bijgekregen. Mmnneeh. Dit voelt niet goed. Toen de auteur stierf, schreef iemand anders een vierde deel. Goed geschreven, goed verhaal, maar iets in MIJ SCHREEUWT NOG ALTIJD DAT HET STIEG LARSON NIET IS! Dus nee. Nee, echt niet. Pag. 396, De boekbinder, Bridget Collins: ‘De eerste twintig stappen voel ik een tinteling tussen mijn schouderbladen. Ik verwacht elk moment een voet in mijn knieholte of een klap op mijn hoofd, maar er gebeurt niets. Uiteindelijk blijf ik staan naast het raam van een winkel. Wanneer ik de straat uit kijk, zie ik Acre en Wright net tevoorschijn komen; Wright met De Havilland over zijn schouder. Ze steken de straat over en verdwijnen in een doorgang die zo smal is dat hij de naam steeg nauwelijks verdient. Op de hoek staat een sjofele figuur die probeert een vochtige sigaret op te steken. Hij kijkt vluchtig op, maar wijdt zich dan weer aan zijn klamme peuk. In deze buurt met zijn onverlichte stegen, is de aanblik van iemand die schijnbaar levenloos wordt weggedragen, vast niet ongebruikelijk.’ Dit is een stukje uit het mooiste verhaal dat ik dit jaar reeds las en het is dan nog niet eens de mooiste passage. Er staan zelfs twee zinnen in waarvan ik de woorden op een andere plaats zou willen zetten. Ondanks een paar kleine schoonheidsfoutjes is er heel veel kans dat het langdurig op mijn persoonlijke nummer 1 zal blijven staan. Ik pikte dit stukje eruit omdat De Havilland me deed denken aan ‘De meester van de zwarte molen’, een boek van Otfried Preussler dat ik las toen ik nog op de lagere school zat en waar ik ook veel waardering voor heb. En nu moet ik in diezelfde stijl verder? Dat wil ik niet. Want dit verhaal is al gebonden en ik voel er te veel respect voor. Dat heb ik met de andere toppers ook altijd. Ik moet dus gewoon passen. Sorry folks. Wat mij ook vaak gebeurt is dat toppers nooit lang in mijn boekenkast blijven staan. Mijn eerste gedachte was om een zin te pikken uit ‘Een schitterend gebrek’ van Arthur Japin. Heb ik natuurlijk weer aan iemand uitgeleend. Sophie Kinsella, Santa Montefiore en Isabel Ellende en de geniale vriendinnen waren ook nergens meer te vinden. Murakami en Kahlil Gibran waren ook alweer verdwenen. Niet geheel spoorloos.Juist ja, uitgeleend aan… Waar zijn je helden als je ze nodig hebt? Eigen schuld dikke bult. Mijn boekenplankjes zijn niet helemaal leeg hoor. PG Woodehouse lag wel vriendelijk naar me te lachen, klaar om jullie met een ouderwets taalkanon vol Britse humorspekken te bombarderen. Maar toen viel mijn oog op hetgeen ik laatst gelezen heb en toen besefte ik dat deze opdracht niet zou lukken. Het werkt zo niet bij mij. Kies een stijl en verzin daar een verhaal bij. Als je me zou vragen om een verhaal te verzinnen, dan komt daar wel automatisch een soort van stijl in. Maar niet omgekeerd. Daarenboven heb ik last van een ernstig kiesprobleem. Het lukt dus niet. Echt niet. Oké, als ik dan niet aan de opdracht kan voldoen, kan ik misschien wel iemand gelukkig maken door het geven van een uitmuntende boekentip, dacht ik maar. Bij deze: ‘De boekbinder’ van Bridget Collins. Zeer lezenswaardig* bevonden.