opdracht#247 - het zilveren kistje

Met het zilveren kistje op mijn schoot zit ik voor het venster van de slaapkamer die eens het domein van mijn moeder was. Wekenlang heb ik na haar overlijden naar het kistje gezocht. Vanaf mijn prille jeugd heb ik gezien hoe ze haar vingers liet glijden over de taferelen die in het zilver gegraveerd waren. Molens met enorme wieken, grazende koeien in malse weiden, overdrijvende wolken en vogels die in volle vlucht over het landschap scheerden. Typisch Hollandse taferelen. Wanneer ze mij opmerkte, liet ze het deksel dicht vallen en zette het kistje op haar toilettafel, nam een haarborstel en met langzame, bedachtzame halen bracht ze haar kapsel in orde. Met een tedere glimlach begroette ze mij. Vroeg honderd uit over mijn schoolervaringen van die dag of naar mijn sportprestaties. Ik had het afgeleerd om te vragen naar de inhoud van het kistje. Ze gaf daar nooit antwoord op. Natuurlijk was ik nieuwsgierig naar de papieren in dat kistje. Het waren brieven, dat had ik wel gezien. Vanaf mijn veertiende jaar hield ze het kistje voor mij verborgen. Ik moest op haar deur kloppen voor ik binnen mocht komen en zij klopte op mijn deur. Het was een stilzwijgende overeenkomst. Mijn moeder was een wijze vrouw. Ze liet me verstaan dat we elkaars privacy moesten respecteren. Mijn nieuwsgierigheid werd hierdoor wel versterkt. Wat hield ze voor mij geheim? Vandaag kan ik wellicht het mysterie ontsluieren. Door de verbouwingswerken is het kistje gevonden. Ik ben nu zelf moeder en als ik door het venster kijk zie ik mijn twee zonen heerlijk onbekommerd ravotten in het gazon dat doorspikkeld is met madeliefjes. Ik hou van madeliefjes. Mijn moeder had altijd een tuiltje van die bloempjes op haar toilettafel staan. Naast het kistje. Gek dat zo'n klein detail uit je jeugd zo'n grote invloed kan hebben op je verder leven. Mijn vingers friemelen aan het slotje. Een lichte aarzeling overvalt mij. Nu zit ik hier met het geheimzinnig kistje op mijn schoot en iets in mij verzet zich met klem tegen de drang om het te openen. Mijn moeder is tamelijk jong en onverwacht overleden. Ik weet zeker dat zij de inhoud van het kistje zou hebben vernietigd als ze er de tijd voor had gekregen. Ze koesterde het als een schat. Ik zag het in haar ogen. Er lag iets van verdriet in, van onvervuld verlangen, van heimwee. Ik zag het aan het gebaar waarmee haar vingers de molens en wolken streelde. De tederheid waarmee ze het terug op zijn plaats zette. Naast de madeliefjes. Soms waren haar ogen vochtig wanneer ze mij naar de belevenissen van mijn dag vroeg. Ik sta op en zet het kistje ongeopend op mijn nachttafeltje. Het zal ongeopend blijven. Dan loop ik naar het gazon en pluk madeliefjes. Veel madeliefjes. Mijn zonen helpen me. Gretig, lachend, onbekommerd. Onwetend omtrent de geheimen van moeders.