#246 Soulmates tegen wil en dank

Shirley staart naar het halfvolle glas Jack Daniels. Voor haar op het glazen bijzettafeltje losse velletjes met teksten. Niet afgemaakte teksten. Platenlabel zou ze toch waarschijnlijk niet goed genoeg hebben gevonden. Niks vinden ze goed genoeg, als het niet poppy genoeg is. ‘Die riff was wel aardig,’ bromt Jack. Shirley vraagt zich af of hij de rest wel gehoord heeft. Sinds zijn Korsakov lijkt zijn aandacht nogal selectief gericht. ‘Ik vond de bridge ook nog wel ok.’ Shirley ziet Jack’s vragende blik en loopt zuchtend naar de retrostijl keuken. Ze opent het hangslotje, die ze voor de zekerheid nog maar op het kastje heeft gezet. De whiskey mag niet te makkelijk te pakken zijn, is wat ze zichzelf voorhoudt. ‘Had je deze al gecheckt?’, vraagt Jack terwijl hij zowat het volle glas uit haar hand grist en gulzig een slok neemt. Shirley bedenkt met wat voor Miley Cyrus-achtig riedeltje hij nu weer komt, en ze blijkt er niet zo ver naast te zitten. ‘Serieus Jack? Zijn we nu opeens de nieuwe tieneridolen?’ ‘Kansen, Shirley. Richt je op de kansen.’ ‘Als je maar niet denkt dat ik zometeen halfnaakt op het podium ga staan.’ Jack grinnikt en Shirley vraagt zich af of door zijn gestuiter de vering van de rommelmarktbank het begeeft. Hij pakt zijn Fender en speelt wat intro’s van het derde album, alweer zo’n vijf jaar geleden uitgebracht. Even is Shirley weer terug in de tijd van jacuzzi’s, een stuk groter dan het pierebadje; dat zelfs nog te groot lijkt voor de huiskamer. * ‘Boeren slaan terug’, kopt het artikel dat voor haar op het houten tafeltje ligt. Onwillekeurig bedenkt ze dat het statement van haar en haar vrienden sterker was; zij hielden het een stuk langer vol. Dan valt haar op dat het tafeltje eigenlijk nog te klein is om de krant volledig uit te slaan. Misschien had ze toch een groter tiny house moeten bestellen, maar dat lag budgettair lastig. Wanneer ze het bamboe rolgordijn opent proeft ze voor het eerst weer eens wat van zonnestralen. In het twee bij twee celletje kwam er maar weinig van door. ‘Volgens mij zijn ze nog niet aangebrand,’ roept Milo vanuit de keuken. De veganistische kroketjes zijn half zwart, half krokant bruin, dat iets beter is dan de vorige keer. Milo’s baardje bevat inmiddels blauwe tinten. Emma was er nog niet aan toegekomen hier haar eerlijke mening over te geven. ‘Waarom was jij er eigenlijk niet bij?’, vraagt ze nog maar eens. ‘Dat zei ik toch, er was een provegan actie in Utrecht.’ ‘Dat is toch een heel wat minder statement, dan wat wij deden.’ Emma opent de deuren naar haar moestuintje, waar ze onlangs nog tomaten aan heeft toegevoegd. Milo vond ze niet lekker, wat Emma een excuus geeft om nu ook ‘nee’ tegen zijn mislukte kroketjes te zeggen.