#244 Het is allemaal hun schuld

Dit klinkt misschien gek, maar alles is hier vertrouwd. De incheckprocedures, vragenlijsten, poortjes die maar blijven afgaan op je riem waarna je nog maar een keer gefouilleerd wordt. De cipiers kijken je hier altijd aan alsof ze je vriend willen zijn. Dat zijn ze vooral als je doet wat zij zeggen. Wanneer je gaat muiten volgen er sancties. Mag je niet meer luchten of wordt het een weekje in de isoleer. Wanneer ik de ruimte passeer lijkt het ijzingwekkende gevoel van het verblijf in het drie bij twee kamertje weer even terug te komen. In de kille witte ruimte waar je drieëntwintig uur per dag verblijft, en waar eigenlijk na een paar uur al de muren op je afkomen. Eigenlijk had ik het al eerder gewild, maar ik begon toch pas na twee dagen te roepen. Te schreeuwen, bonken, de boel af te breken. Ze luisterden niet. De cipiers waren in monsters veranderd. Vlak achter de isoleer zitten de zware jongens. Verkrachters, moordenaars, doorgewinterde bankovervallers, draaideurcriminelen en ander gespuis (ik mag ze zo noemen). En daarachter de enige dodencel in het hele gebouw. De straf die nooit meer zou worden opgelegd, maar Kees toch heeft gekregen. De kale plekken op zijn hoofd lijken zich nog wat verder te hebben uitgebreid. De rimpels, vooral op zijn voorhoofd, zijn nog wat duidelijker aanwezig. Hij lijkt afgevallen. Al acht jaar bevindt hij zich in een diepe duisternis. ‘Ik krijg nu iets meer vrijheden. Mag zelfs weer het internet gebruiken,’ zegt Kees met zijn schorre stem. ‘Goed voor je. Je weet dat vooral Anton een oogje toeknijpt als je hem wat aanbiedt?’ Ik fluister, want er heersen geruchten dat die paranoia cipiers afluisterapparatuur in de bezoekersruimte hebben bevestigd. Kees knikt en kijkt naar de vingers waarvan de afdrukken hem erin hebben geluisd. Ik vraag hem of hij nog wat van het herzieningsverzoek heeft gehoord. ‘Die stomme officier van justitie weet wel hoe het zit, maar hij wil geen gezichtsverlies. Die laffaard kan zijn verlies gewoon niet toegeven.’ ‘Heb je je advocate al gesproken? Sowieso klopt je straf toch niet, ze kunnen de doodstraf helemaal niet opleggen.’ Kees kijkt vluchtig om zich heen, alsof hij ook bang is te worden afgeluisterd. Misschien komt het omdat hij net weer ‘vrij’ is, na drie weken in de isoleer. Die paranoia, of misschien is het toch wel ‘gezond wantrouwen’, houdt altijd nog een paar dagen aan. ‘Die zou het gaan ‘regelen’. Dat zegt ze al jaren, dat ze het allemaal gaat regelen. Ik heb het nog niet gezien.’ ‘Weet je wat het probleem is Kees. Die mensen met hun Oud-Zuid mentaliteit leven in hun eigen wereld. Het zal hen worst wezen als ons soort allemaal wegrot. Ze kunnen je bij wijze van spreken al veroordelen als je hoofd hen niet aanstaat.’ Nog tien minuten zegt de klok. Iets zegt me dat ik beter het gesprek kan afbreken, vertrekken en nooit meer terugkomen. ‘Kende jij dat meisje?’ Kees had de vraag een paar minuten geleden in andere bewoordingen ook al gesteld. Ik weet niet hoe het tot dit onderwerp is gekomen. Misschien is hij dan toch niet zo stom dan hij altijd doet voorkomen. ‘Kees, ik zeg je. Op het moment van haar dood hadden wel al heel lang geen contact meer gehad. En sowieso was de affaire maar heel kort.’ ‘Maar jullie hadden dus een affaire. Ik bedoel, ik kende haar helemaal niet. Hoe kan ik het dan überhaupt gedaan hebben?’ ‘Dat weet je Kees. Ze hebben je dna die je moest afgeven voor de overval overal op haar lichaam neergeplant. Vervolgens verzonnen dat jij de jaloerse ex was en de rechter, die toch al een hekel aan je had, was niet zo moeilijk te overtuigen.’ Ik zie zijn gespannen schouders wat naar beneden zakken en weet dat ik de rechtsfilosofische bullshit die zijn advocate in zijn kleine hersens heeft geduwd deels of misschien wel helemaal uit zijn hoofd heb gekregen. Het enige dat hij hoeft te weten is dat het allemaal klootzakken zijn. Het ware verhaal is onbelangrijk.