De eerste keer dat ik met deze wekelijkse schrijfopdracht ga meedoen! Ik wil graag oefenen met schrijven en dit is een mooie manier om geïnspireerd en gekaderd te schrijven. Ik ben heel benieuwd naar de (opbouwende) feedback. Buiten is het beklemmend warm. Het is dan ook hoogzomer en de zon schijnt fel aan de heldere hemel. Ik veeg met de rug van mijn hand zweetdruppels van mijn voorhoofd. Met een smak valt de portier van de auto dicht. Ik sta geparkeerd voor de gevangenismuur, prominent gesitueerd in het landschap om gezien te worden. Ik slik en direct begint mijn hart weer sneller te kloppen. In de auto kon ik mijn zenuwen nog wel onder controle krijgen, maar ik ben nu zo dichtbij David. Toch loop ik verder en kom in een aangename koelte en schemering van de gevangenis. Ik meld me bij de portier en geef aan wat ik kom doen. Gelukkig passeer ik zonder alarmen de poortjes en word naar de bezoekruimte begeleid. Bij elke stap die ik dichterbij kom begint mijn hart sneller en gejaagder te kloppen. De aangename koelte van zojuist maakt plaats voor een beladen kou die als een deken op mij neerkomt. Kippenvel. David is er nog niet en ik neem plaats aan de onschuldige zijde van het plexiglas. Mijn vingers beven en onbewust kijk ik of de bewaker het ook opvalt, maar die heeft zich alweer omgedraaid. In mijn hoofd repeteer ik nogmaals wat ik wil zeggen. Dat het me zo ontzettend spijt. Dat dit niet de bedoeling is geweest. Maar ik betwijfel of ik het lef heb om het in zijn gezicht te durven zeggen. Door mijn toedoen is hij een ter dood veroordeelde. ‘Gaat het meneer?’ Als door een wesp gestoken draai ik mij om. ‘U ziet lijkbleek, u zweet helemaal en zit zo voorover gebogen. Heeft u pijn op de borst?’ Ik stamel maar een beetje: ‘Nee, ..eh. Nee het gaat wel. Gewoon nervositeit’. Het is een andere bewaker. Voor ik verder wat kan zeggen zie ik in mijn ooghoek beweging. Ik draai terug en kijk recht in het gezicht van David, mijn maat. Er heerst stilte. David kijkt me recht aan en ik probeer wanhopig zijn gemoedstoestand te peilen, maar de enige respons die ik krijg zijn een paar donkere, diepliggende ogen waarin elke emotie lijkt te ontbreken. Is hij boos? Kent hij de waarheid? ‘Dag David’. Geen reactie. ‘Ik…’, begin ik na een paar seconden van stilte. ‘Ik weet niet… Hoe gaat het?’ zucht ik uiteindelijk. David die tot dan toe nog niets heeft gezegd of zich ook maar enigszins heeft uitgedrukt schuift naar voren op zijn stoel, zijn blik onafgebroken op mij gericht. Onbewust ga ik wat rechterop zitten. ‘Jack, mijn vriend. Ik ga hier dood. Ik heb hier twee jaar van mijn leven versleten met elke dag de hoop nog vrijgesproken te worden. Mijn vonnis is getekend. Jij bent de enige die me altijd heeft gesteund. Jij was tot nu toe mijn laatste strohalm.’ Alles wat hij zegt komt er met een normale intonatie uit, maar zijn ogen, die ogen.. Ze zijn hard, leeg. Ik kijk hier de dood in de ogen en slik, mijn keel gortdroog. Dit is het moment van de waarheid. Letterlijk. Mijn lijf schreeuwt de waarheid bijna uit, maar… Ik kan het niet. De zon brandt weer op mijn huid. Ik pak met mijn hand de portier van de auto en kijk nog eens om naar de gevangenis. Mijn laatste kans verspeeld. Ik zal de rest van mijn leven met een schuldgevoel rondlopen. Ik heb iemand vermoord. Eigenlijk twee mensen. Het slachtoffer van ruim twee jaar geleden voor een Rolex horloge en wat cash. En over een paar dagen mijn maat die ik voor de moord heb laten opdraaien. Gewoon omdat hij op de verkeerde tijd op de verkeerde plek was… Het spijt me… fluister ik zacht en ik rij weg.