‘O Gerda, nee, ‘ kan ik nog net uitbrengen. Gerda nestelt zich op mijn schoot terwijl ik de tijdsmachine instel op 12 augustus 30 v.C. Inmiddels is Cleopatra V11 een goed vriendin geworden. Ik ga nu voor de derde keer. De reis duurt kort, toch heb ik er iedere keer last van. Gerda houd ik stevig vast, ze lijkt te slapen. We ploffen neer op de zachte kussens naast Cleo. Haar ogen worden groot bij het zien van mijn gast. 'Wat lief van je, Marie, dat je haar hebt meegebracht.' Mijn hondje laat zich knuffelen door Cleo. De farao in haar niets-verhullende kleding: ‘Marie, trek deze snel aan,’ ze geeft me een van haar setjes. ‘Toch niet tè, hé,’ vraag ik. Cleo schatert: ‘Dit kan jij nog best hebben hoor, Octavianus kan je vast niet weigeren. Hij is altijd geboeid door wat hij nooit eerder heeft gezien.’ Cleo kriebelt Gerda achter haar oor, Mijn hond kijkt met haar zoetgevooisde blik naar mijn vriendin. ‘Marie, deze keer zal onze ontmoeting kort zijn.’ Ze laat mij een sierlijk gedraaid donkerbruin flesje zien met gouden dop. Ik houd mijn adem in, hoopte dit af te wenden door mijn komst. ‘Marcus is verslagen door Octavianus en deze “onman” heeft te kennen gegeven mij niet te willen ontmoeten. Deze keer zal ik het farao-schap niet kunnen behouden. Wij,’ ze wijst naar haar dienares, ‘gaan dit samen nemen.’ De trouwe metgezel knikt waardig. Voordat ik het kan verhinderen schuift Gerda op schoot bij Cleo, de koningin neemt een slok, het flesje blijft hangen in haar hand, Gerda likt eraan. De dienares ziet dat de twee overleden zijn en neemt ook een slok. Op slag zijn ze alle drie dood. Ik blijf bij de begrafenis, zie Gerda in een kleine gouden sarcofaag bijgezet worden bij Cleopatra. Heel Egypte rouwt, ik mag de graftombe sluiten van Octavianus. En dan wordt het tijd terug te gaan, deze belevenis wil ik jullie op SOL niet laten missen!