#242 Inwendige perikelen

Po liep me voorbij. Ik begroette hem. Ook al was hij goedaardig, hij moest vertrekken. Het is begrijpelijk als je al lange tijd op dezelfde plek zit en niet meer mag blijven. We hadden een gedeelde angst voor slangen en in een toevallige conversatie ontdekten we allebei een notenallergie te hebben. Po wat minder dan mij, hij kon pindakaas nog wel verdragen, maar bij mij is het iedere keer weer raak. Ik zwel dan helemaal op tot het punt dat ik begin te bloeden. Dan is het een week lang zalfjes smeren die voor geen meter helpen. De hele dag ben je geïrriteerd, strontvervelend allemaal. Uit verveling ga je wandelen tot aan de rand van het kanaal, maar lang houd ik het niet uit, meestal is de lucht daar niet te harden. Er zijn dagen bij, dat het wat minder krampachtig is, vooral in het weekend. Meestal is er een frisse wind, enige nadeel is als het in de ochtend flink plenst. Gelukkig doet een goede douche wonderen. Als ik zo analyseer, voel ik me altijd een beetje schuldig. Ik mag blij zijn dat het bij ons vaker vochtig is. Op andere plekken heerst er alleen maar droogte en dat is ook niet goed. Eigenlijk moet ik niet zoveel klagen en gewoon overal schijt aan hebben.