#242

Het was koud en ik was blij dat ik mijn jas aangetrokken had voordat ik de deur uitging. Ik kwam iemand afhalen. Op het perron. Omdat ik hem de vorig keer helemaal vergeten was, stond ik er nu twee eeuwen te vroeg. Niemand aanwezig, doodse stilte. Wat redelijk normaal is als je in een uithoek op het einde van de wereld woont. Ik vraag me verschillende dingen af. Hoe een verjaardag van een zevenenveertigjarige man te vieren bijvoorbeeld. En hoe vissenmonden te maken. En of dit misschien wel zou helpen om dubbele kinnen te voorkomen. En wat er vereist is om in de adelstand verheven te worden. Doodgaan wellicht. En een paar dagen liggen gisten, maar waarschijnlijk ook niet te lang, tot je net niet rot bent. De tweede optie spreekt me meer aan. Bloedkleuringen in plaats van haarkleuringen. Ik vraag me af of de prinsessenkronen dan zo direct op je hoofd komen vlieden, eenmaal je adellijk geworden bent. De zevenenveertigjarige man en bijhorende trein zijn een eeuw te vroeg. De sporen zijn tegenwoordig erg onvoorspelbaar. Maar misschien is het wel goed zo. De kans is groot dat de man een paar antwoorden met zich mee zal brengen.