#239 Verliefd, verloofd, verloren?

‘Maakt u zich geen zorgen mevrouw, er is geen blijvende schade. Ik verwacht dat uw geheugen binnen nu en twee dagen weer volledig terug is.‘ Ik kijk van de man in de doktersjas naar de man in de donkere mantel die naast hem staat. Alsof ze het hebben ingestudeerd knikken beiden me bemoedigend toe. Ik voel me echter alles behalve gerustgesteld. Mijn lijf voelt beurs en mijn hoofd bonkt. De man in het zwart pakt mijn hand, wrijft er zachtjes met zijn duim overheen. In een reflex trek ik mijn hand terug, maar direct daarna voel ik me schuldig. Waarom zou hij me niet mogen aanraken? Hij is immers mijn man. Dat hebben ze me zojuist verteld. De man in het zwart zit naast mijn bed. Ik kijk naar zijn gezicht op zoek naar herkenningspunten. Hij is ontegenzeggelijk knap, met zijn donkere krullen en lichtblauwe ogen, maar er is niets waar mijn geheugen zich aan vast kan klampen. Ik kijk naar zijn lippen en probeer me te herinneren hoe het voelt om ze te kussen. Maar er komt niets. Ik sluit mijn ogen in een poging warmte of genegenheid te vinden, maar alles blijft leeg. Ik luister hoe de man zijn telefoon tevoorschijn haalt en een berichtje tikt. ‘Mijn moeder komt er zo aan’ mompelt hij. De deur zwaait open en een hoogblonde dame stapt de kamer binnen. Op de voet gevolgd door een wolk dure parfum. ‘Lieverd, wat laat je me schrikken!’ Ze buigt zich naar me toe en maakt een zoengeluid net naast mijn wang. ‘Ik heb wat voor je meegenomen.’ De dame houdt een tijdschrift onder mijn neus. Ik kijk er niet begrijpend naar, maar dan veer ik op. ‘Hé, ik ken haar!‘ Opgelucht wijs ik naar de foto op de cover. Een jonge vrouw met een oogverblindende glimlach toont haar ringvinger aan de camera. Een joekel van een diamant blinkt me tegemoet. Ik zucht. ‘Ach, is ze toch getrouwd? Ik hoopte al die tijd nog dat ze voor haar vrijheid zou kiezen. Niet voor het geld en de glamour.’ Verguld met de informatie die mijn geheugen zo ineens prijsgeeft, kijk ik op naar de man in het zwart en zijn hoogblonde moeder. Maar in plaats van blijdschap, zie ik iets anders op hun gezichten. Is het verbijstering? Afschuw? ‘Wat?’ stamel ik onzeker. Maar nog voordat ik antwoord krijg, valt mijn blik op het nachtkastje. Naast het glas water glinstert een grote diamant.