#239 De vrije wereld

Geverfde haren die ver over de schouders vallen. Uitspattende kledingdracht in een fantasythema die je zelf mag verzinnen. Of geen kleding, want kleding is ook maar een bijproduct van de consumptiemaatschappij. Net als geld, dus dit was er niet. Ruilen was het betaalmiddel. Wilde je schilderen, mocht je schilderen. Of muziek maken, met van het maandelijks geleverde oud ijzer gesmede instrumenten. Dansen op een manier die niets met ritme volgen te maken heeft. En na afloop, diep in de nacht, weer terug in het knusse zelf in elkaar knutselde houten hutje. Van de sprankelende gemeenschap is nog slechts een dorre, kale vlakte over. De levensstijl van Eveline en haar vrienden paste kennelijk niet in de bureaucratie van tegenwoordig. Zittend op het kleine balkon van haar sociale huurflat, vervloekt ze in stilte de gemeente die haar aanvraag voor het tiny house afwees. De 'regeltjesmensen' willen niet dat zij haar 'losgeslagen' ideeën uitvoert. Ze neemt zich voor morgen niet meer naar het administratiekantoor te komen. Een dag verlost zijn van alle sleurmensjes die slaafs het tot in de puntjes opgestelde beleid volgen. De foto van haar, gekleed in een witte blouse en zwarte rok, waarin ze als ze een bezeten secretaresse achter de computer zit, mag nooit op Facebook komen. Het enige wat haar nog aan haar communetijd herinnert is Jomie, de zwerfkat die ze onder de brug vandaan had gehaald. Met een hoog gemiauw geeft het beest aan dat het aangehaald wil worden. Haar wilde vacht lijkt het enige ongecontroleerde in Eveline's leven.