#239 In therapie

Dokter Atman deed zelf open. Hij zag er zelfs uit als een psycholoog. Hij was een jaar of zestig, met een baard en borstelige wenkbrauwen boven een bril met dik zwart montuur. ‘Goedemorgen,’ zei hij. Het klonk als een vraag. ‘Goedemorgen,’ zei ik, ‘ik ben Tilma. Ik heb een afspraak?’ ’Natuurlijk,’ zei Atman en gebaarde me naar binnen. Er hing een eigenaardige geur in de spreekkamer. Een mix van boenwas en leer en nog iets anders dat ik niet direct kon plaatsen. ’Spiritus,’ zei Atman. ‘Ik heb vanmiddag de ruiten gewassen. Spiritus. Dat is wat je ruikt.’ Ik knikte naar hem. Hij keek me aan. ‘Waarom ben je hier, Tilma?’ De vraag verraste me. Hadden we dit niet aan de telefoon al besproken? Het irriteerde me bovendien dat hij me bij mijn naam noemde. ‘Ik hoop dat je het goed vindt dat ik je tutoyeer. Ik denk dat we meer vooruitgang boeken als we zo min mogelijk afstand tot elkaar bewaren. Open kaart spelen en zo. Ik weet wat je aan de telefoon gezegd hebt over woedeaanvallen en de verlammende angst en de ontwrichte band met je vader. Maar waaróm ben je hier? Wat heeft je doen bewegen een psycholoog te bezoeken?’ ‘Om hulp te krijgen?’ ‘Vraag je dat of zeg je dat?’ Ik keek hem aan. Als ik een psycholoog had moeten verzinnen, had ik hem verzonnen. Met zijn wenkbrauwen, zijn spreekkamer, zijn quasi-psychologische vragen. ‘Ik begrijp dat je dat een flauwe psychologenvraag vindt, Tilma, maar het is zinvol om te bepalen wat je commitment is. Hoe graag wil je aan je problemen werken? Vind je eigenlijk wel dat je een probleem hebt?’ ‘Ik ben hier toch.’ ‘Ja. Maar dat is omdat je vriendin je ertoe gedwongen heeft.’ ‘Mijn vriendin? Ik... Hoe weet je dat?’ ‘Ik ben psycholoog, Tilma.’ ‘Ze heeft me niet gedwóngen. Ze heeft het voorgesteld, gezegd dat ik eens met iemand moest gaan praten. Dat ze soms bang van me was. Maar ze heeft me niet gedwongen.’ ‘Als ze niets had gezegd, was je dan ook hierheen gekomen?’ ‘Hier? Of ergens?’ ‘Hier. Ergens. Luister Tilma, als je vriendin zegt dat je moet gaan praten, is er wel iets aan de hand. Iedereen is wel eens boos en iedereen weet het wel eens allemaal even niet meer. En iedereen heeft een gecompliceerde band met zijn vader. In die zin ben je niets bijzonders. Maar jij maakt je vriendin bang. En dat is háár probleem. Daar moet zij mee omgaan. Waarom ben jíj hier?’