#237 Flatline

'Natuurlijk is het geen mysterie. Vanuit wetenschappelijk oogpunt is het allemaal heel eenvoudig te verklaren.' Met precisie vouwt Mark zijn paraplu in en neemt hij plaats op het puntje van zijn treinstoel. Vanachter zijn beslagen brilleglazen kijkt hij Storm tevreden aan. Storm schudt de februaridruppels uit zijn krullen en worstelt even met zijn veel te lange sjaal, voordat hij zijn vriend trakteert op zijn onverdeelde aandacht. Als zijn nek eindelijk van de meters alpacawol is bevrijd, zakt Storm onderuit op zijn stoel en biedt hij Mark de ingang om zijn theorie uiteen te zetten. 'Maar Mark, hoe zit het dan met die mensen die overlijden op de operatietafel, met flatline en al hè, en daarna, als ze weer bijkomen, precies kunnen navertellen wat de artsen hebben gedaan om ze te redden?'  'Je bent pas dood als er geen hersenactiviteit meer is.' Mark wrijft bedachtzaam over zijn neus. 'Niet als je hart stopt met kloppen. Dus zolang de hersenen nog werken, is zo'n patiënt in staat om zaken waar te nemen.' Mark kijkt Storm triomfantelijk aan. 'Heel logisch allemaal. Niks geen mysterie, gewoon wetenschap.' Storm glimlacht toegeeflijk en haalt een exotisch uitziend broodje uit zijn rugzak. Mark fronst zijn wenkbrauwen. 'Wat eet jij nou weer?' Storm neemt een grote hap, houdt het  broodje dan voor aan zijn vriend. 'Falafel. Ook een hapje?' 'Kikkererwten?' Mark rilt. 'Gatver, nee dank je, die gebruik ik alleen om mee te vissen.' Buiten maakt de regen plaats voor dikke hagelstenen. Een oorverdovend getik vult de coupé en legt de jongens het zwijgen op. Storm laat zijn gedachten meewaaien op de wind, terwijl Mark gebiologeerd naar het koffertje staart dat twee banken verderop in het gangpad staat. De eigenaar ervan lijkt te zijn opgeslokt door het blauw van de treinstoelen. 'Maar..,' Storm verheft zijn stem om boven het geraas uit te komen, 'hoe zit het dan met die lichtgevende tunnel die mensen met een bijna-doodervaring zien?' Mark zucht alwetend. 'Zuurstofgebrek uiteraard. Dat zorgt voor tunnelvisie. Een heel bekend fenomeen in de wetenscha..' Met piepende remmen komt de trein ineens tot stilstand. Door de schok vliegt het broodje uit Storms handen; de falafelballetjes zijn even airborne en landen dan, alsof ze het erop gemunt hebben, op de smetteloze broek van Mark. 'Gatver, nee!' Mark veert omhoog en mept de balletjes in een felle beweging van zijn schoot. Een streep hummus blijft achter op het donkerblauw van zijn jeans. 'Oh sorry man!' Storm proest het uit, maar als hij ziet dat zijn vriend echt geïrriteerd is, houdt hij zich in en kiept hij zijn rugzak om, op zoek naar een zakdoek. Maar verder dan een bruine banaan, wat tubes verf, een tekenblok en een plastic zakje vol vochtige kwasten komt hij niet. Net als Storm dan maar zijn sjaal wil aanbieden, staat de eigenaar van het koffertje op en loopt richting de twee vrienden. Plots is het gangpad gevuld met wiegende heupen, een waterval aan blonde lokken en twee hemelsblauwe ogen. Mark en Storm kijken sprakeloos toe hoe ze dichterbij zweeft. 'Hier.' Als een reddende engel steekt ze haar hand uit en reikt Mark een zakdoekje aan. 'Misschien dat je de schade kan beperken.' Ze glimlacht en de  zon breekt door. Licht danst de coupé  binnen en tovert regenboogjes in de druppels op de ruiten. Dan draait de engel zich weer om en laat de jongens betoverd achter. Volledig van de kaart brengt Mark het zakdoekje naar zijn neus en ruikt er voorzichtig aan. Storm lacht en slaat zijn vriend broederlijk op zijn schouder. 'Ja jongen,' hij knikt in de richting van het gangpad 'daar heeft zelfs de wetenschap vast geen verklaring voor.'