#236 Paps zal het wel weer beter weten

‘Heb je wel echt je best gedaan?’ ‘Ik deed wat ik kon,’ verzucht Julia. ‘Ik heb toch het idee dat je beter kon.’ Paps ogen speuren zich een ongeluk naar de cornflakes, die hij ook wel zijn ‘lievelingen’ noemt. Elk ontbijt giet hij zijn schaaltje er helemaal vol mee. Hij doet er niet eens melk bij, want ‘dan verliest het zijn puurheid’. ‘En wiskunde is gewoon een stom vak...’ ‘Dat moet je niet zeggen. Het is een heel nuttige wetenschap. Voor mijn werk gebruik ik het dagelijks.’ Terwijl Julia op zoek gaat naar de familiegrootte pindakaaspot vraagt ze zich af of ze paps werk zou kunnen doen. ‘Je weet toch dat ik kunstenaar wil worden...’ ‘Ook als kunstenaar heb je er veel aan. Weet je hoeveel Leonardo Da Vinci er gebruik van heeft gemaakt?’ Pap inspecteert ondertussen grondig de pindakaas. Hij is in staat om Julia de hele winkel te laten afspeuren naar het perfecte exemplaar. ‘Ik ben Leonardo Da Vinci niet.’ ‘Leonardo Da Vinci was ook ooit een onzekere tiener met grootse dromen. Je moet ergens beginnen. Zeg dat is de afdeling slijterij hoor. Je gaat toch niet weer voor de Goldstrike?' ‘Kom op, ik ben geen dertien meer. En ik mix het wel, met cola of whatever.’ ‘Zelf betalen dan. En voorzichtig ermee. Want als je bij biologie had opgelet weet je wat alcohol met je lichaam doet. Getuige je cijfer echter...’ ‘Verdomme, ik weet het. Maar dat hele gezeik over x- en y-chromosomen. En kon ik het helpen dat mijn meelwormen, die we moesten bestuderen, door Yoeri werden gestolen?’ Papa schudt het hoofd. Waarschijnlijk gaat hij nu de hele middag stommerdje zitten spelen, vanwege dat simpele vloekwoordje. ‘Ga maar even de honing halen,’ zegt hij echter. Met de honing en toch stiekem de Goldstrike naderen ze de typische zatermiddagrij. Pap mompelt iets over dat ze er wel een kassa bij hadden kunnen openen. ‘Ook dat is wiskunde. Allemaal kansberekening.’ Julia’s ogen speuren vooral naar het vertrouwde gezicht van Janey. Ze had gezegd dat ze vandaag zou werken, maar misschien bedoelde ze reservedienst. Julia weet dat bij haar vriendin de rij veel sneller zou zijn gegaan, wanneer ze het waarschijnlijk amper zestienjarige gothic-achtige kassameisje haar identiteitsbewijs laat zien. ‘Is dit geen valse?’ Julia heeft zin om haar over de kassa te trekken en haar hoofd onder het scanapparaat te duwen, nonchalant mompelend; ‘eens kijken of dit ding ook kan meten hoe oud jij bent’. ‘Ga je mijn dochter nu beschuldigen? Zal ik dat eventjes aan je manager melden?’ Binnen twee minuten is de gespierde, maar vriendelijk ogende man er. Pap steekt gelijk een relaas af, en Julia hoort hem nog iets zeggen over een leeftijdsminimum voor caissières of zoiets. Ze hoopt opeens vurig dat de manager er de beveiliging bijhaalt, en haar vader een paar uur in een vochtig hokje mag afwachten of de politie er wordt bijgehaald. Had hij maar niet zo kinderachtig moeten doen.