# 235 Sport, het vergeten verlangen

Lief Dagboek, Het was weer raak bij mijn collega vandaag. Ze had de zoveelste depressieve uitlating. Ze beukte met haar hoofd op tafel en schreeuwde het uit dat ze ‘Niet meer verder wilde’. Haar modderige lijf sleepte ze mee naar het keukentje waar ze een extra gesuikerde donut uit de 3d printer haalde. ‘Depressies en het aantal zelfmoordpogingen is nog meer toegenomen’. Het artikel verscheen ineens op mijn straling gereguleerde wall vanmorgen. Vlak voor mijn neus en na het lezen swipte ik het maar gauw naar links. De virtuele prullenbak in waar eerdere nietszeggende mijmeringen al gedeponeerd zijn. Mijmeringen worden direct in een virtueel bestand opgeslagen. Wie zit er nu echt op te wachten om zijn eigen geneuzel in de digitale cloud op te slaan? Tuurlijk, voor songwriters is het makkelijk om te neuriën en het gelijk op te slaan en het aantal mensen dat vreemdgaat is door mijmeringen drastisch gedaald. Hackers van tegenwoordig halen zelfs je gedachten uit de virtuele cloud. Geen mens die nog maar negatief durft te denken naar een ander. Ik vind het verwonderlijk. De overheid heeft nog steeds geen stappen ondernomen om sport te promoten. Toen ik vandaag om mij heen keek besefte ik dat slank zijn echt niet meer van deze tijd is. Het schoonheidsideaal is omvangrijk veranderd. Evenals vrolijkheid en de wil om dingen te ondernemen. Vannacht ging ik stiekem naar het industrieterrein om op achteraf gelegen terrein nog iets aan sport te doen. Lichaamsbeweging zoals ik het nog kende vanuit mijn jeugd. Met twee voeten op een kist springen. Ik vind het heerlijk en bezweet duik ik anderhalf uur later de douche in. Zoals heel vroeger hekserij voor gek werd verklaard, word ik door mijn sport steeds meer als afwijkend gedrag gezien. Daarom moet het ’s nachts lief dagboek. Een mens hoeft niets meer te doen. Alles is per computer geregeld. En ik? Ik blijf er stiekem tussenuit piepen, met hoge investering op mijn cloud. Al is het maar om niet gek te worden.