#234 De beste stuurlui zitten niet achter het stuur

Oma ‘Nee, het is hier nogal rumoerig. Vandaar dat u het waarschijnlijk niet goed kan verstaan.’ ‘Ik dacht, misschien moet ik toch terug naar de audicien. Maar je keek wel uit jongen?’ ‘Ja ik keek twee keer links en rechts voor ik rechtsaf sloeg.’ ‘Heeft hij van mij geleerd,’ zegt pap terwijl hij nog wat extra slagroom op zijn appeltaart doet. ‘Ik stopte ook direct toen ik hoorde iets geraakt te hebben. Direct de hulpdiensten en zo ingeschakeld en nog excuses aangeboden.’ ‘Ze is toch niet te erg geschrokken?’ ‘Viel wel mee, denk ik. Ze had wel wat blauwe plekken. Dokter had gezegd dat het allemaal wel goed komt.’ ‘Als de dokter dat zegt, dan is dat zo jongen. Ik heb gisteren brownies gemaakt. Misschien kun je die aan haar geven als goedmakertje.’ ‘Hoeft niet, ik heb haar al een bos bloemen gegeven.’ ‘Echt een goede jongen huh,’ dendert pap weer ertussen. Wat een uitslover is het toch. Date ‘Echt goed dat ze appen op de fiets gaan verbieden. Levensgevaarlijk.’ ‘Vind je?’ ‘Ja, net zo gevaarlijk als in de auto. Echt van die macho’s die dan denken dat ze snel nog even een berichtje kunnen versturen. Laatst was er bij mij in de buurt ook weer een dode gevallen. Mannen die zulke dingen doen hoeven het bij mij niet te proberen.’ Gejaagd neemt ze nog een slok Prosecco. Het is al haar derde deze avond. ‘Ik kan het me in sommige gevallen wel voorstellen, ik bedoel als het echt dringend is...’ ‘Waar heb je het over?’ Ik neem nog een flinke slok Grolsch, hoewel mijn keel nog niet echt droog is. ‘Nou vorige week dus is het mij overkomen. Maar het was echt maar een kort bericht, en ik keek verder wel goed uit en zo...’ ‘Sorry, maar ik moet even naar het toilet.’ Aan haar toon kon ik wel horen dat ze niet echt moest. Ik bedenk me hoe het tot dit onderwerp is gekomen. De eerste twee dates leken toch aardig vlekkeloos te gaan. Politieagent ‘Ik weet vrij zeker dat het zo gegaan is.’ De agente duwt de koffie mijn kant op, met een dusdanige kracht dat de hete spetters zich in mijn coltrui vestigen. Ik was er toch vrij zeker van dat ik om thee had gevraagd. ‘Onze camerabeelden tonen anders duidelijk aan dat u door rood reed. U wilt zeggen dat die beelden liegen?’ ‘Misschien zijn jullie camerabeelden wel niet goed afgesteld. Of misschien hebben jullie de verkeerde beelden teruggekeken of zo.’ De jonge vrouw zucht en rommelt wat in de papieren die voor haar liggen. ‘Goed heb ik hier de verklaring van de vrouw die u zwaargewond heeft achtergelaten.’ ‘Wat is dat voor gelul. Ze had een paar schrammetjes, niet meer dan dat. Bovendien had ik direct alarm geslagen.’ ‘Meneer, die toon gaat niet helpen. Als u me nu niet meer onderbreekt lees ik de slachtofferverklaring voor. “Ik stond te wachten voor het stoplicht. Toen deze op groen stond, stak ik over. Ik voelde opeens een harde dreun tegen mijn zij en viel op de grond. Toen ik op de grond lag, wist ik pas dat ik door een auto geraakt was. De auto reed door, ik kon nog zien dat het een witte auto was. En ik zag ook nog dat de bestuurder met zijn mobieltje bezig was.” ‘ ‘Wat een onzin, hoe kan zij zien wat ik aan het doen ben als ze zogenaamd zwaargewond op de grond ligt?’ ‘Meneer...’ Ze haalt even diep adem, maar haar blik blijft stoïcijns. Ondanks dat ze niet eens tot mijn schouders komt, kan ik me opeens heel goed voorstellen dat ze zelfs de meest doorgewinterde beroepscriminelen eronder krijgt. ‘Meneer, als ik u was zou ik een heel goede advocaat inschakelen.’ Beste vriend ‘Je sloeg ze wel aardig vandaag.’ ‘Ja, ik moest even wat frustraties kwijt.’ ‘O?’ Johnny is ondertussen met uiterste precisie zijn racket aan het oppoetsen. Met een adelaarsoog speurt hij het frame af op onregelmatigheden. ‘Vervelend incidentje vorige week, je kent het wel. ‘Vertel.’ ‘Man, wat een interesse ineens.’ ‘Kom om zeg, eerlijk zullen we alles delen toch.’ Ik doe ondertussen ook een poging mijn eigen racket op onregelmatigheden af te speuren die er niet zijn. ‘Jij altijd met je verdeel-en-heers-bullshit...Nou goed, vorige week dus. Ik reed mijn oude Volvo dus richting dat onoverzichtelijke kruispunt, je weet wel bij het parkje.’ ‘Heb je nou nog geen nieuwe gekocht?’, onderbreekt Johnny me. ‘Zo oud is hij nou ook weer niet. Maar goed ik dus dat kruispunt op, steekt er opeens zomaar een vrouw over. Ik kon haar niet ontwijken...’ ‘Jezus op dat kruispunt is zomaar oversteken echt levensgevaarlijk, man.’ ‘Ja, ik raakte haar dus. Had haar zelfs nog een bosje bloemen gegeven voor de schrik. Begon ze evengoed nog een heel verhaal over een schadeclaim en weet ik veel wat. Ik heb niks getekend hoor, het was haar schuld.’ Johnny schudt het hoofd. Hij lijkt tevreden over zijn glanzende racket en stopt het weer weg. ‘Heel goed, nooit iets tekenen. Daar pakken ze je op. Mankeerde ze nog wat dan?’ ‘Joh, een paar schrammetjes. En zij wilde mij laten invullen dat ze meerdere botten gebroken had. Dat zei ze trouwens ook tegen de politie.’ ‘Wat een verhaal man, vreselijk zo’n vrouw. Lijkt onze Jolanda wel.’ Therapeut ‘Heeft u ook last van flashbacks?’ De beelden zitten ergens diep in mijn hoofd, maar het lijkt alsof ze niet echt boven water komen. ‘Ik weet nog dat ik een knal hoorde, en iets op de grond zag vallen. Het werd een beetje grijs voor mijn ogen. Ik hoorde geschreeuw, maar wist niet waar het vandaan kwam.’ ‘Geschreeuw van de vrouw die u raakte?’ ‘Ik weet niet of zij het was, of omstanders die te hulp schoten.’ ‘Wat ging er door uw hoofd toen u dit hoorde?’ ‘Ik dacht alleen maar ‘verdomme’, maar had eigenlijk totaal geen idee wat er aan de hand was. Dat kwam pas toen ik de auto uitstapte.’ ‘Was u wel in staat om te handelen toen u haar zag liggen?’ ‘Ja, ik had een soort helderheid in mijn hoofd. Was dus in staat direct hulpdiensten in te schakelen en rustig uit te leggen wat er gebeurd was. Heel raar eigenlijk, dat ik zo rustig bleef.’ ‘Sommige mensen hebben het vermogen om in noodsituaties juist extra kalm te blijven. Ik denk dat u zich erg gelukkig moet prijzen met deze gave.’ ‘Dank u, het is denk ik misschien dan toch wel iets wat in me zit.’ ‘Heeft u na het incident nog contact gehad met de vrouw?’ ‘Ja, had haar nog een bloemetje gestuurd. Ze zei nog wel dat ze misschien zelf ook niet helemaal goed had opgelet. Voelde me toen wel schuldig en heb nog maar een keertje extra ‘sorry’ gezegd.’ ‘U weet het mooi te vertellen.’ ‘Gelooft u me soms niet?’ ‘Ik zal eerlijk tegen u zijn. Mijn vriendin Marloes, de kleine vrouw die u heeft overhoord, heeft me de camerabeelden laten zien. En ik wil u graag geloven, maar deze beelden liegen niet. Het lijkt me dan ook een beter idee als de behandeling wordt voortgezet bij één van mijn collega’s, denkt u ook niet?’