De mededeling op de borden is duidelijk; “Door de hevige sneeuwval zijn alle busritten uitgesteld tot in de ochtend. Excuses voor het ongemak.” Mensen om mij heen uiten zich met de meest uiteenlopende emoties. Hoe ik me voel? Ik heb net een Europese tour achter de rug met een groot circus. Dit circus kan ik ook nog wel een nachtje uitzitten. Ik kijk op mijn mobiel en merk voor het eerst op dat het 14 februari is, jammer genoeg is de sfeer hier in de grote koude hal verre van romantisch te noemen. Met mijn handbagage aan mijn zijde, zoek ik het eerste de beste toilet op. De zakenman naast mij kijkt me bedenkelijk aan terwijl ik mijn gezicht beschilder. ‘Beroepsclown.’ maak ik hem duidelijk. Hij knikt, wast zijn handen en loopt zonder iets te zeggen naar buiten. Ik zet mijn hoed op en plaats mijn tas in één van de kluisjes bij de uitgang van het toilet. Het eerste treurige gezicht op mijn pad verandert meteen naar puur plezier. Een jong meisje van een jaar of vier, aan haar vaders hand. Zelfs de vader raakt opgewekt van mijn verschijning. Ik zak door mijn knieën en grijp achter het oor van de jongedame. Verbluft kijkt ze naar het muntstuk. Vervolgens knijpt ze instinctief in mijn neus die een vals geluid maakt. Een klein groepje mensen heeft er al lucht van gekregen en staan om me heen. Een hoop smartphones zijn op me gericht. Vrolijk dans ik door de menigte en probeer zoveel mogelijk mensen erbij te betrekken en aandacht te geven. Kinderen lachen, ouderen genieten. Zelfs het beveiligingspersoneel begint mee te spelen. Binnen enkele minuten verandert de dompige wachtruimte in een feestelijke aangelegenheid. Een opgeschoten tiener haalt een flinke JBL boombox tevoorschijn en begint vrolijke nummers te draaien van Abba tot Zangeres zonder naam. Ik zweef door de kleurrijke menigte en in een ooghoek merk ik een groot boeket rozen op. Zeker zestig stuks, voor de helft wit en de andere helft donkerrood. Puur met mijn clowneske gebaren vraag ik of de eigenaar zich wil melden. Er is niemand die ze opeist. Uiteraard is dit een uitgelezen kans om Valentijnsdag een extra boost te geven. Ik vraag mijn DJ om Beyonce met All the single ladies te draaien. Hierna spoor ik alle vrijgezelle vrouwen om al dansend in een polonaise, een witte roos bij me op te halen. De rest klapt ritmisch op de achtergrond mee. Bij de laatste witte roos maakt ik een draaiend gebaar met mijn handen en Beyonce maakt plaats voor Snoop Dogg, met Young, wild and free. Dertig vrijgezelle mannen proberen stoer dansend, de rode rozen op te halen. De ongemakkelijke bewegingen maken een hoop stemming bij de menigte. Nu iedereen een roos heeft, zet ik de vrouwen links van me en de mannen rechts. Ik ga in het midden staan en zorg dat ieder oog in oog staat met een potentiële partner. Zelf krijg ik het warm van binnen en sta te poppelen om mijn plan in werking te stellen. Sam Cooke begint te zingen en er raast een koude wind langs. Ik word even van mijn stuk gebracht. Vloog daar nou iets langs? Ik merk dat een hoop mensen opeens verbouwereerd omhoogkijken. Helaas krijg ik de kans niet om me om te draaien. Er volgen drie scherpe steken. Verrast kijk ik naar beneden en zie drie pijlpunten uit mijn buik steken. De mensenmassa raakt niet echt in paniek, de meesten blijven filmen. Een fladderend geluid komt dichterbij. Een dwerg in een luier daalt neer. Hij benadert me en trekt met een ruk alle drie de pijlen uit mijn rug. ‘Dacht je nou echt dat je mij werkeloos kon maken? Dacht het niet.’ Boos loopt hij richting de bar en zet het op een zuipen.