# 231 - De zilveren maan brengt uitkomst

Wekelijkse schrijfoefening #231 – De zilveren maan brengt uitkomst Bep kijkt de kamer rond die haar ietwat vreemd voor komt. Hoe kan dat? Ze staat moeizaam op en schuift het gordijn iets opzij, dan ziet zij een grote zilveren bol verscholen achter de bladerloze takken van de bomen in het park. Verder weg nog een lichtje, dat zal de lantaarnpaal zijn die de weg wijst naar vroeger. O, die lichten brengen die vreemde sfeer in huis, ze willen me iets vertellen. Haar gezicht klaart op en ze verlaat de kamer, de gang in en dan naar de buitendeur, die gelukkig nog niet op slot zit. Nu het tuinpad af, ze ziet nu de maan in haar volle zilveren glorie en het kleinere licht van de lantaarnpaal. Bep loopt even gespannen door, gaat dan zitten op het haar vertrouwde bankje in het park. Haar hart gaat open en vult zich met verlangen; verlangen naar wat – naar waar. Zo blijft ze even zitten. Neemt een mentosje uit het aangesproken rolletje, uit haar jaszak. Zuigend kijkt ze in het rond, zoekt naar iets wat leeft: een eekhoorntje, een uil, een muis? Niets beweegt, er is geen geluid te horen. Wat doe ik hier dan? O ja, die lantaarnpaal daar moet ze naar toe, die wijst de weg naar … Bij het horen van haastige voetstappen, stoppen haar gedachten abrupt. Ze komen naderbij en dan klinkt het: ‘Mam, mam, zit je hier al lang? Wat doe je en waarom … ‘ Ze voelt iets warms en vertrouwds naast zich; het is haar dochter Frederike, die een arm om haar heen slaat. Ze voelt de warme adem uit haar mond, die tegen haar zegt: ‘Kom, we gaan naar huis, het is hier wel erg koud.’ Bep schudt haar hoofd: ‘Nee, ik wil niet weg. Ik moet nog iets …’ ‘Wil je pappa nog even gedag zeggen?’ ‘Nee, laat die maar slapen, nee, ik wil wat – ik wil wat doen, snap je? Ik wil zelf – ik wil, ik wil wat doen, ik wil niet niksen; niksen is niets voor mij, dat weet je toch?’ Frederike, kijkt verwachtingsvol naar de maan en laat het licht ook bij haar naar binnen stromen. Uiteindelijk beseft ze: Mam wil uit haar isolement - ze heeft wel voldoende mensen om zich heen die naar haar toekomen - maar ze wil weer iets uit zichzelf laten komen, iets tonen, iets aanreiken. ‘Wil je misschien weer tekenen, mam?’ ‘Ja, dat wil ik en kleuren en schilderen …!’ Frederike lacht: ‘Heerlijk om je weer zo opgewekt te zien. Zodra we thuis zijn maak ik het voor je in orde.’ Bep, voelt zich vollopen met levenslust: ‘Zullen we dat dan maar samendoen?’ ‘Afgesproken, mam. Maar eerst de maan nog bedanken. Jij hebt mij geleerd altijd te bedanken voor iets wat ik gekregen heb; weet je nog wel?’ Samen zeggen ze: ‘Maan, bedankt voor je zilveren stralen, we weten nu wat ons te doen staat!’ Frederike pakt haar moeder bij de arm en samen wandelen zij naar huis.