#231 Geen weg terug

Daar stond ik dan. Na mijn ontslag door hoofdcommissaris Appelhof was ik gebrand om hem het vuur aan de schenen te leggen. Er hing een grimmige sfeer op de locatie van de drugsafval dump. Laaghangende mist dreef over het beekje en de volle maan maakte het af met haar kille reflectie. Eerder was ik nooit op mijn hoede, maar de recente ontwikkelingen vroegen om dramatische maatregelen. Het ontvreemde pistool drukte tegen mijn zij. Ik liet mijn hand langs de rubberen grip glijden. Ik nam foto’s van de bandensporen en de schoenafdrukken. Wat nog restte, was een watermonster waar chemicaliën in zaten. Mijn knieën zakte in het natte zand en ik nam een monster. De reflectie liet me schrikken. Donkere kringen omcirkelden mijn ogen. Mijn lippen waren gebarsten en mijn wangen waren ingevallen. Dat alles in een paar luttele dagen. Eén traan verliet mijn oog en veroorzaakte rimpels in het water. Ik veegde in mijn ogen. Het was tijd voor actie. Niet langer toekijken. Die misdadigers moesten worden gestopt. De malafide hoofdcommissaris ten halt roepen en zijn drugshandel stoppen. ‘Houd op met dat gejank. Ga ze pakken,’ beet ik mezelf toe. Ik sloeg mijn rugzak op mijn rug. Vanuit mijn ooghoek zag ik beweging tussen de bomen. Mijn zintuigen stonden op scherp. Afwachten of in de aanval gaan. Ik koos het laatste. Met een draai trok ik het pistool uit mijn broek en zette ik een sprint in. Ik hoorde een kreetje en de gedaante schoot van me weg. Zonder na te denken ging ik erachter aan. De koude lucht vulde mijn longen. Het veroorzaakte een scherpe pijn, maar ik beet het weg. Beetje bij beetje, maakte ik terrein op mijn prooi. Ik sprong en haalde mijn slachtoffer neer. De takken kraakte onder het gezicht. De capuchon trok ik naar achter en zag kort, blond haar. Het pistool rustte op zijn rug. ‘Draai je om! Nu!’ schreeuwde ik. Het was Thomas! Zijn gezicht zat onder dunne schaafwonden. ‘Wat doe jij hier? Moest je me volgen voor Appelhof?’ Met verbolgenheid keek hij me aan. ‘Wat bezielt je, Jolien! Het spijt me dat Mario vermoord is, maar dit gaat echt te ver,’ zei hij. ‘Geef antwoord! Wat doe je hier?’ ‘Ik maak me zorgen om je. Mijn vermoede zei dat ik je hier zou kunnen vinden. Je bent roekeloos. Als ik niet beter wist zou ik denken dat je aan de drugs zat!’ ‘Laat me niet lachen. Je kent me amper.’ ‘Dus daarom mag ik me geen zorgen om je maken? Een totaal onbekende vrouw vraagt je om de hoofdcommissaris van het district te onderzoeken en je doet het gewoon?’ Ik zei niets. Hij wist dat ik mijn eigen onderzoek gestart was. Hij was een blok aan mijn been. Hem ombrengen zou ik nooit van mijn leven gekund hebben. Ik hielp hem overeind en staarde tussen de bomen naar de enorme volle maan. ‘Kan ik je echt vertrouwen? Een volledig stilzwijgen is noodzakelijk om mijn onderzoek geen schade toe te brengen.’ ‘Ik heb je dit al vaker gezegd. Al nemen ze mijn bevoegdheden af. Als jij honderd procent zeker bent van je zaak, dan zal ik je altijd steunen.’ ‘Dankje Thomas.’ Ik omhelsde hem. Op een paar meter afstand zag ik een wit licht verschijnen. Een rode stip zocht het midden van Thomas rug. Ik richtte mijn pistool op de bosjes. Mijn omgeving veranderde in een waas. De wolken namen de vorm van Ufo's aan. Ik hoorde een knal. Totale duisternis.