#230 - Stoom

Josefien stopt met zingen en draait de thermosstaatkraan uit. Ze houdt haar adem in en luistert. Gestommel. Ze heeft het goed gehoord. Het komt uit de woonkamer. Ze staat stokstijf stil. Ze is alleen in huis. Helemaal alleen. Haar man is gistermiddag voor zijn werk naar Berlijn vertrokken en haar enige dochter zit voor haar studie in Schotland. Stil zijn. Geen geluid maken nu. Niets mag verraden dat zij hier in die douchecabine staat. Maar dat is een onzinnige gedachte. De insluiper heeft haar natuurlijk al lang gehoord. De douche stond aan, er stroomde water. Ze stond nota bene luidkeels te zingen. Nadenken. Ze moet nadenken. Hoe lang is die vent al binnen? Een paar seconden, tien minuten? Misschien staat hij al in de gang, achter de badkamerdeur, klaar om toe te slaan. Om haar te grijpen, op de vloer te gooien en wat al niet meer. Ze moet iets doen. In politieseries heeft ze het altijd idioot gevonden, maar nu ze zelf in de val zit, begrijpt ze dat de aanval de beste verdediging is. Een wapen. Ze heeft een wapen nodig. Ze kijkt in het rond. De wisser. Daaraan heeft ze zich tijdens het schoonmaken eens lelijk bezeerd. Ze pakt hem voorzichtig uit de houder, duwt de glazen deur van de douchecabine zachtjes open en loopt druipend en wel en met de shampoo nog in het haar op de hal af. Ze grist haar badjas van het haakje en doet snel de ceintuur vast. Niet twijfelen nu. Die deur met een ferme slag openduwen en er direct op inhakken. Doelgericht en zonder twijfel. Ze zet zich schrap, gooit de deur open en heft de wisser. ‘Mam?’ ‘Anouk?’ Naast haar dochter staat een onbekende jongeman die haar verschrikt aankijkt. Haar hand grijpt de ceintuur die nog maar losjes in de knoop hangt. ‘Jeetje, mam, ik had het me anders voorgesteld, maar goed, dit is John.’ John. Uit Edinburgh. Haar mogelijk toekomstige schoonzoon. Ze laat de wisser zakken en bedenkt nog net op tijd dat ze geen vrije hand heeft om naar John uit te steken.