#230 Een slechte avond

Zelfs onder de douche lukt het me niet om te ontspannen. Het komt wel weer goed, zeg ik tegen mezelf. Hij was geïrriteerd, jij reageerde te fel, al honderd keer gebeurd. Het komt wel weer goed. Als ik eindelijk begin te genieten van het warme water slaat de slaapkamerdeur hard dicht. Misschien komt het toch nog even niet goed. Ik blijf nog maar even onder de douche staan. Misschien valt hij snel in slaap, praten we morgen wel verder. Ik voel druk op mijn ogen en neem me voor om niet te gaan huilen. Dan hoor ik een bonk uit de richting van de slaapkamer. Ik kan het geluid niet plaatsen en terwijl ik probeer te bedenken wat het zou kunnen zijn - een omgevallen nachtkastje? - begint Peter te schreeuwen. Mijn eerste reactie, ergernis over zijn overdreven boosheid, verandert al snel in schrik als hij maar blijft schreeuwen, woordeloos, rauw en onbeheerst. Waarom stopt hij niet? Ik draai de kraan dicht en ren zonder me af te drogen naar de slaapkamer. Als ik de deur open ruk, dringt het pas echt tot me door hoe hard Peter schreeuwt. Het ijzingwekkende geluid doet me verstijven, maar dat is niet de enige reden. De kamer is koud omdat de balkondeur open staat. Peter ligt op zijn rug op het bed, naakt, zijn ogen opengesperd, krijsend met wijd open mond, zijn armen afwerend geheven. Naast het bed staat een man, helemaal in het zwart. Zelfs zijn gezicht is zwart ingepakt. Maar het ergste, het allerergste, is het bebloede mes in de hand van de man en de gapende wond in Peters buik. Op die plek hoort geen opening te zitten. Ik hoor niet in het lichaam van mijn man te kunnen kijken. Ik zie dingen die ik niet wil zien, rood en nat en glinsterend. Is dat zijn maag? Wat glibbert daar naar buiten? En ik zie bloed, zo veel bloed. Ik ruik het ook, een ziekmakende ijzerachtige geur. Peter ziet mij en stopt eindelijk met schreeuwen. Gelukkig, hij leeft nog. Tegelijk met die bizarre gedachte komt het besef dat ik zelf ook in gevaar ben, net zo naakt als mijn man, zo kwetsbaar als een mens maar kan zijn. De man in het zwart draait zijn hoofd en kijkt mij aan met felle, helblauwe ogen. Hij gromt – of is het een lach? – en wendt zich weer naar Peter en de tijd vertraagt als hij het mes heft en steekt en steekt, hij steekt in Peters borst, nog een keer in zijn buik, hij steekt in zijn – oh god oh god – in zijn gezicht – oh god zijn wang zijn wang – wat is dat wat is dat – ik zie – dat zijn zijn kiezen – en hij steekt en steekt en mijn benen worden rubber en het licht –