#229 Mijn eerste werkdag

Langzaam werd de geur van dennennaalden verdrongen door een geur die ik nooit meer zou vergeten en nog dagenlang op mijn huig zou blijven liggen. Ik verliet het wandelpad en liep een stukje verder het bos in. Plotseling zag ik … … een schim langs mijn voeten schieten. Ik draaide snel in de richting waar de schaduw heen schoot. Met mijn zaklamp in de aanslag duwde ik de struiken opzij. Tot mijn verbazing zat er een eekhoorn aan wat nootjes te knagen. Ik zuchtte diep en de spanning verliet mijn schouders. ‘Oké, Jolien. Bij dezen spreek je af dat je geen horrorfilms meer kijkt,’ sprak ik mezelf toe. Ik volgde mijn neus dieper het bos in. Iedere stap werd de geur sterker en sterker. Plots begonnen mijn ogen intens te tranen. De zoete geur had plaats gemaakt voor een penetrante en irriterende lucht. Terwijl ik mijn tranen afveegde, doemden er in de verte drie lichtbundels op. In paniek klikte ik mijn zaklamp uit. Mijn keel was enorm geïrriteerd. Het kostte al mijn zelfbeheersing om niet in hoesten uit te barsten. Ik dwong mezelf om te focussen. Detective Peters was duidelijk. Zodra ik op de mogelijke locatie van de illegale dump was gestuit, moest ik haar direct informeren. Voorzichtig ontgrendelde ik mijn telefoon en verstuurde mijn locatie naar het hele korps. Er zat niets anders op dan te wachten tot de versterking was gearriveerd. Minuten verstreken tot plots het geluid van een brullende motor ontstond. Gevolgd door het geluid van dichtslaande deuren. Ik ging direct over op actie. Tegen beter weten in, schoot ik alleen het donkere bos in. Twee grote lichtbundels lieten mijn ogen sluiten. Mijn pistool rustte op de zaklamp toen ik de weg voor het busje versperde. ‘Halt!’ riep ik. Het busje begon te accelereren. Net op tijd dook ik de struiken in. De eekhoorn die me eerder de stuipen op het lijf joeg, zat op een tak boven me. Toen de omgeving gekleurd werd door een blauw licht, wist ik genoeg. We hadden ze te pakken!