Perspectief

In een boek kom ik de volgende passage tegen: “Bardo komt door de voordeur. Mara laat zich omhelzen, hij ruikt naar mosgrond. Zijn armen glijden van haar af en ze zegt: Je vader is dood. In de verwachting zijn dode vader te zien liggen opent hij de tussendeur en ziet de stoel staan, omgeven door leegte. Hij knipt het harde plafondlicht in de achterkamer aan. Nu ziet Mara beter hoe vuil de wand is waar de vader heeft gelegen. Ze begint te huilen, hij omhelst haar. Mosgrond. Hij laat haar los, het is alsof hij plaats moet maken voor wat daar gebeurt en hij kijkt toe , tot ze stopt en onhandig met haar mouw over haar ogen veegt.” Volgens mij verspringt hier telkens het perspectief van de man Bardo naar de vrouw Mara en weer terug. Kan dit wel? Op mij komt het heel merkwaardig over.