#226 En nooit meer iets beloven dat je niet van plan bent om te doen

‘Alfons, hoe heb je het zover laten komen,’ zegt hij hardop tegen zichzelf. ‘Waar ging het fout?’ ‘Zal ik je een handje helpen,’ zegt Zeus zijn kat. ‘Hoe zo jij,’ ergernis is te horen in zijn stem. ‘Als je het niet wilt horen,’ waarop Zeus zijn kopje arrogant naar de blinde muur draait om die uitgebreid te bestuderen. ‘Oké, niet zo licht geraakt Zeus, vertel.’ ‘Als je volwassen respect kunt tonen, wil ik je vraag in overweging nemen.’ ‘Mijn beste Zeus,’ Alfons maakt een zwierige buiging, ‘Wil je zo goed zijn mij te onthullen waar ik de fout inging?’ Zeus slaakt een diepe zucht, bekijkt zijn pootjes, likt eerst de rechter, dan de linker voorpoot. ‘Het is zo’n zeven jaar geleden dat je weet wel wie, jou uit haar huis zette. Ik mocht blijven, maar nadat wij al twintig jaar samen waren geweest, leek mij dat een karaktermoord. Ik kreeg geen vers vlees meer van je, maar blikjes. Ik walgde ervan. Kort daarop ging jij ze zelf ook eten. En dan maar leuk doen buiten de deur, terwijl je binnen giechelend achter je laptop zei: ‘Ik heb ze te pakken.’ Oh wat was jij blij. Je trok je steeds verder terug uit het openbare leven en maar kijken naar banksaldo en kluisinhoud. Gelukkig heb je nu gemerkt dat je fout zit.’ ‘Jij zag dit al die tijd Zeus, ouwe makker. Waarom zei je niets?’ ‘Ik probeerde het soms wel, maar je had er geen oren naar.’ ‘Waar moet ik beginnen, ik weet het niet meer.’ ‘Het is heel eenvoudig, je begint met echt vriendelijk zijn, breng je lieve buurvrouw een bloemetje voor het nieuwe jaar. Ga hokken schoonmaken in het dierenasiel, hier om de hoek, als vrijwilliger. En nooit meer iets beloven dat je niet van plan bent om te doen.’