#226' In stilte '

Onze ruzie van toen. Het is nog steeds niet opgelost terwijl dat wel zo zou moeten zijn. Beiden worstelen we ermee in onze slaap. In mijn nachtmerries hebben we nog steeds ruzie, en ik denk als ik ontwaak dat we dat nog steeds hebben. In stilte. In mijn slaap roepen we, slaan we. Als we wakker zijn, praten we niet. Je roept niet, ik hoor niet eens een fluistering. Onze lakens liggen over ons heen. het lijkt onbeslapen alsof we niets eens in ons eigen bed sliepen. We liggen onbewogen naar het plafond te staren. In stilte. Het is nog erger dan de ruzie. Ik wil gewoon je stem horen al is het roepend. Hoe kan het goed komen tussen ons als je niet spreekt? Je doet al alsof alles goed is tussen ons, maar dat is het niet. Ik kan het niet we moeten praten. Het moet. Ik schraap mijn keel. ‘Jo, we moeten praten.’ Ik kijk haar aan. Ze kijkt terug. In stilte. ‘het is bijna nieuwjaar. We kunnen dat toch niet zo starten?’ Mijn hand gaat richting haar wang. Haar zo zachte wang, ze slaagt m’n hand weg. ‘Wat als het niet goed te maken valt?’ ze schudt met haar benen het deken van haar af. Het ziet er niet meer onbeslapen uit alsof een beest met het deken heeft gevochten ligt het daar op het bed in een grote prop. ‘Luister Ani het is niet meer wat het geweest is tussen ons.’ haar elegante benen zwieren met gemak over het bed, haar voeten belanden zacht op de vloer. ‘Dat komt omdat we onze ruzie nooit hebben opgelost’ Ik kruip over het bed naar haar toe. Ik leg mijn hand op haar schouder, ze schudt het niet weg. Ze knikt. ‘Je hebt gelijk, we moeten praten. ‘