#225 Perspectief

“Die vrek heeft ons wéér geen eindejaarsbonus uitgekeerd!”, tiert Adriaan, manager bedrijfsbureau bij The Happy Factory, tegen zijn vrouw Lize. Ze schrikt er zichtbaar van. “We lopen ons het hele jaar de benen uit ons lijf voor hem en dit is hoe hij ons bedankt?” Hij ploft neer op de stoel aan de keukentafel en vraagt aan zijn vrouw: “Wat schaft de pot vandaag?” “N-nou het is kerstavond vandaag dus ik dacht ...” “Dat vroég ik niet!”, snauwt Adriaan. De tranen springen Lize in de ogen en ze zegt, met een snik: “Biefstuk met champignonroomsaus en aardappelgratin, omdat je dat zo lekker vindt.” Adriaan zegt niets maar knikt goedkeurend. Lize schept op en gaat zelf ook aan de keukentafel zitten. Stilzwijgend eten ze van hun kerstavondmaaltijd, terwijl Lize haar man aankijkt af en toe om een blijk van goedkeuren te zien. Elk gesprek dat ze probeert aan te knopen vervalt al snel weer in stilte. “Is er nog iets na?”, vraagt Adriaan na het leegeten van zijn bord. Lize schudt haar hoofd: “Ik had gedacht dat we straks ...” “Ik ga zo naar het café met mijn maten, Engels voetbal kijken.” “Oh.” Lize kijkt teleurgesteld. Het avondje film kijken met een mooie rode wijn en haar man, dat ze tot in de puntjes voorbereid had zomaar aan de kant geschoven. Adriaan staat op en pakt zijn jas van de kapstok en zegt, al lopend naar de voordeur: “Blijf maar niet op voor mij, dit wordt een latertje!” En Lize blijft alleen achter, zachtjes huilend. Op zijn kantoor aan huis zit Ronald, directeur van The Happy Factory, met zijn handen voor zijn hoofd en zijn ogen terneergeslagen. Een traan rolt van zijn wangen als hij voor de negentigste keer naar het mailtje kijkt dat al vier dagen onbeantwoord in zijn Inbox staat. Zijn vrouw, Claire, komt het kantoor ingelopen en Ronald richt zich op. Claire ziet zijn rode ogen en vraagt hem wat er aan de hand is. Ronald barst in huilen uit en gooit zijn hoofd in zijn armen op zijn bureau. Zijn vrouw geeft een knuffel en probeert Ronald te kalmeren. Als hij zijn tranen wegveegt fluistert hij: “Ik wilde je dit eigenlijk niet vertellen tot na de feestdagen, maar we zijn failliet. The Happy Factory is niet meer.” “Het personeel weet het ook nog niet. Ik heb ze alleen verteld dat ze geen eindejaarsbonus zouden krijgen, zodat ze de feestdagen nog enigszins vrolijk door zouden kunnen komen, maar ik merkte al wel dat er veel onvrede was”, vervolgt Ronald zijn verhaal. Claire knikt begripvol en probeert haar man te kalmeren. “Is er iets dat ik voor je kan doen?” Ronald denkt na en zegt “Zou je me alsjeblieft alleen willen laten?” “Maar het is kerstavond!” “Alsjeblieft?” Claire knikt en loopt zwijgend, met haar schouders naar de grond gericht het kantoor uit. Als ze de deur uit loopt hoort ze een harde knal. Ze kijkt om en zakt door haar knieën. Claire blijft alleen achter, huilend.