#225 Eerlijk zullen we alles delen

Mijn oma was rijk. Niet zo maar een beetje, nee puissant rijk. Ze was zo welgesteld dat ze maar liefst acht man personeel in dienst had, waarvan ik er nooit meer dan drie heb ontmoet. De rest werd opgeslokt door het grote donkere landhuis waarin ze woonde. Steevast één keer per maand gingen we er op bezoek, mijn vader en ik. Vlak voordat we de grote mahoniehouten deuren doorstapten, knipoogde hij altijd naar me en rilde alsof hij net een bord met spruitjes had leeggegeten zonder zijn neus dicht te knijpen. Ik snapte het wel, want mijn oma joeg iedereen de stuipen op het lijf. Met haar ijsblauwe ogen leek ze dwars door je heen te kijken. Mijn vader zei dat ze al van ver iemands prijskaartje kon lezen. En als de cijfers haar niet aanstonden, dan was de rest niet de moeite waard. Ze omringde zich alleen met mensen waar zij wat aan kon verdienen. Mensen die iets van haar wilden; daar had ze geen boodschap aan. "Van delen is nog nooit iemand gelukkig geworden" was één van haar gevleugelde uitspraken. Was het gek dat ik nooit een koekje bij de thee durfde te nemen als zij me er een aanbood? Het liefst ontvluchtte ik dan ook de salon en verborg ik me op de grote zolder; de enige plek waar stof de tijd kreeg om neer te dalen. Daar snuffelde ik door spullen uit vorige levens en beleefde er met de frivole geesten van mijn voorouders de mooiste avonturen. Op een dag stuitte ik op een oude ansichtkaart. Voorop stond een reusachtige witte Jezus die zijn armen uitstrekte over een exotische stad. Achterop was in zwierige letters een boodschap aan mijn oma geschreven. 'Lieve An, Marie en ik zijn gezond en wel. We beginnen hier een nieuw leven. Alles wat ik heb achtergelaten is voor jou. Het spijt me, Thomas.' Pas toen mijn oma overleed, hoorde ik van mijn vader het tragische verhaal dat achter die paar korte zinnen school. Amper twintig jaar was ze, toen mijn oma trouwde met een van de rijkste mannen van het land. Thomas en zij waren erg gelukkig en al snel werd mijn vader geboren. Het zusje van mijn oma, Marie, was echter minder geluk toebedeeld en na een onfortuinlijke affaire, werd Marie dan ook met open armen bij haar zus ontvangen. Marie was een zeldzame schoonheid en mijn grootvader ontvankelijk, dus wat zich vervolgens afspeelde in de donkere hoeken van dat  veel te grote landhuis, laat zich raden. De vrijgevigheid van mijn grootmoeder  werd haar huwelijksgeluk fataal. Het veranderde haar hart in steen en maakte het haar onmogelijk om ooit nog iets met een ander te delen. Het leven van mijn oma was verguld met rijkdom, maar bleek uiteindelijk net zo leeg als de blik in haar ijzige ogen. Mijn vader was de enige die haar tot aan haar dood iedere maand trouw bleef opzoeken. Hij had haar natuurlijke vrijgevigheid geërfd en bleef daardoor onvoorwaardelijk van zijn moeder houden. Want ook al leek een bezoek aan oma af en toe op een berg spruitjes waar geen doorkomen aan was, mijn vader wist wel beter.