Inkeer #225

Scrooge stopte bij het huis waar helder geel licht brandde achter de ramen. Hij drukte zijn neus tegen het glas en hoorde de vrolijke stemmen van kinderen en volwassenen. Vergiste hij zich nou of...in de hoek stond een kerstboom en ze waren bezig die op te tuigen. Hij deed de kraag van zijn jas omhoog en stak zijn handen diep in zijn zakken. Scrooge kneep zijn ogen tot spleetjes en fronste zijn borstelige wenkbrauwen. Die boom was gekocht met geld dat voor hem was. Voorzichtig liep hij met een stok in zijn hand het gladde stoepje op en liet de klopper drie keer hard neerkomen. Binnen verstomden de stemmen en voetstappen naderden. Een magere vrouw deed de deur op een kier open. Haar blonde haar was opgestoken en ze droeg een eenvoudige jurk. 'Mijnheer Scrooge, 'zei ze verbaasd.'Wat brengt u hier zo s 'avonds laat.' Hij schudde theatraal zijn hoofd en streek met een vinger langs zijn neus. 'Weet u dat niet, Mevrouw. Wat voor dag is het vandaag?' Achter haar verscheen een lange man. Zijn haren plakten op zijn koortsige voorhoofd en zijn gezicht was lijkwit. 'Vandaag had u de huur moeten betalen.' De vrouw sloeg haar hand voor haar mond en keek hem ontsteld aan. 'U moet weten, Mijnheer Scrooge, mijn man is ziek geworden en kon daarom niet naar zijn werk. Volgende week zullen wij u betalen. ' Ze hield haar handen in haar schoot, wrong ze wanhopig in elkaar. 'Vanavond bent u allemaal eruit, zodat er morgen nieuwe huurders in kunnen die wel betalen.' De vrouw viel op haar knieën en keek hem smekend aan. 'Waar moeten wij heen, Mijnheer Scrooge. Het is koud buiten en mijn man is ziek.' Haar ogen vulden zich met tranen. Achter haar doken twee kleine kinderen op in pyjama. 'Mama, papa, komen jullie bij de kerstboom.' Scrooge boog zich naar ze toe en grijsde gemeen.'Eruit, gelijk. Als ik over een uur terugkom moeten jullie weg zijn. En neem die stomme boom mee.' 'Maar Mijnheer Scrooge, waar moeten we heen,' riep de man wanhopig uit. 'Niemand kan zo wreed zijn op Kerstmis' Scrooge hief zijn stok en wees naar de man.'Het leven is nu eenmaal niet eerlijk, daar weet ik alles van. Mijn geld zit in dit huis en ik heb recht op de huur. Als jullie niet kunnen betalen gaan jullie maar naar het armenhuis.' Hij keek omhoog toen kleine sneeuwvlokjes zich op zijn schouders afzette. Hij draaide zich om en schuifelde het stoepje af. De wanhopige smeekbede van de man bereikte hem niet meer. Scrooge haastte zich naar huis. De winter kwam eraan. Geen goede tijd om nu nog buiten op straat te lopen. Uit zijn ooghoek zag hij een zwerver die bezig was zijn armzalige spullen bij elkaar te scharrelen. Scrooge had hem vaker gezien, hij was zijn benen kwijt en bewoog zich voort op een plankje met wieltjes er onder. Hij liep in de schaduw van de overhangende gevels naar hem toe. Het toeval hielp hem een handje. Uit een van de huizen kwamen een man en een vrouw die haastig naar hun rijtuig liepen. De zwerver keek dromerig naar de vrouw en een glimlach speelde om zijn lippen. Op dat moment greep iemand zijn bakje met geld en verdween in de schaduw. Verbijsterd om de brutaliteit van de daad stokte zijn stem in zijn keel. Toen hij die had terug gevonden was Scrooge al lang en breed vertrokken. Met een tevreden glimlach op zijn magere gezicht zat Scrooge op de rand van zijn bed en telde het geld uit het bakje. Het geluk was met hem. Bijna net zoveel als de huur die hij had moeten hebben vandaag. Met een tevreden uitdrukking op zijn magere gezicht keek hij naar de stapels bank biljetten die tegen de muur stonden opgestapeld. Het was koud in de slaapkamer en hij kroop diep onder de dekens. Binnen een paar minuten was hij in een diepe slaap. Scrooge werd wakker en keek om zich heen, ergens klopte er iets niet. Hij stond op een begraafplaats en rilde van de kou. Verbijsterd zag hij twee mannen staan met de handen gevouwen. Ze hadden een klein vuurtje gemaakt en stonden bij een open graf. Maar de steen stond er al en daar was zijn naam in gebeiteld. Scrooge sloop dichterbij en merkte op dat de mannen hem niet opmerkten. Zou hij onzichtbaar zijn? 'Eindelijk is hij gestorven, die vrek. Die inhalige, gluiperige ,gemene uitperser.' De lange man knikte ernstig. Zijn ogen leken op zwarte kralen. 'Iedereen haatte hem. Geen wonder dat niemand op zijn begrafenis komt.' De kleine man warmde zijn handen aan het vuur en spuwde op het graf. 'Eigenlijk is dit graf nog te mooi voor hem. Het zou beter zijn hem gewoon weg te laten rotten in dat huis van hem. Samen met zijn geld.' Op dat moment bemerkte Scrooge beweging iets verderop. Vier dragers doemden op uit de duisternis met een kist op hun schouders. In een fractie van een seconde besefte Scrooge dat hij in die kist moest liggen. Het leek alsof zijn maag in een ijzeren vuist werd geklemd. Hij was getuige van zijn eigen begrafenis. Tot zijn ontsteltenis lieten de dragers de kist in het graf zakken maar zonder het respect dat een overledene normaal gesproken ten deel viel. Hij was zo wit als een doek en zijn benen weigerden dienst. Hulpeloos zakte hij op de ijskoude grond in elkaar. Was zijn ziel echt zo keihard als de grond...? Ten prooi aan gevoelens die hij niet eerder had meegemaakt begon Scrooge zich af te vragen wat hij had gedaan, en of hij nog iets kon doen om het goed te maken. Kon hij nog iets maken van zijn leven en kon hij nog iets betekenen voor een ander. Opeens wist hij het en met een juichkreet op zijn lippen rende hij weg, als hij maar niet te laat was. Het huis was bijna leeg, op de kerstboom na. De kinderen huilden en en moeder probeerde ze te troosten. 'In de daklozen opvang staat ook een kerstboom, 'zei ze vrolijk, in de hoop een lach op hun treurende gezichtjes te brengen. Hun schamele bezittingen stonden op straat en werden bedekt met een dun laagje sneeuw. Haar man had een rijtuig geleend en was bezig alles in te laden. Opeens kwam Scrooge de hoek om rennen en glipte weg in de sneeuw. Hij zwaaide met zijn armen en uitte onverstaanbare kreten. De vrouw rechtte haar rug en stapte op hem af.'U mag trots op u zelf wezen, Mijnheer Scrooge. We gaan al.' 'Nee, nee...'riep Scrooge.'U heeft mij verkeerd begrepen. Laat alles maar staan. Ik heb een nieuw huis voor u.' Op zijn gezicht verscheen een gelukzalige uitdrukking en zijn ogen glansden 'Maar eerst gaan we kerst vieren bij mij thuis.' En zo gebeurde het.