#225 Waardevast

Waardevast Eber was gierig, laat dat duidelijk zijn. Zo gierig als de pest. Zijn rug was kromgegroeid naar de vaste stand van zijn nek, die hem in staat stelde om met zijn blik constant de weg voor zich af te speuren naar verloren geldstukken of andere voorwerpen van waarde. Hij hield zich doof voor de kleinerende opmerkingen van het volk om hem heen. Zo volhardend doof dat de opmerkingen na verloop van tijd verwaaiden in de wind en ten slotte niet eens meer over de lippen van de mensen naar buiten rolden. Eber had een sterk verwaarloosd huis als onderkomen en een zeer goed gevulde spaarpot, die hij in zijn werkzame leven had weten op te bouwen en waar hij maar weinig aanspraak op hoefde te doen door de leefstijl die hij zichzelf had aangemeten. De drie sets kleding die hij bezat, wisselde hij met een ijzeren regelmaat om de twee dagen. Daarbij ergerde hij zich aan de onnozelaars die de week in een oneven aantal dagen hadden verdeeld. Aan de blunderaars die de maanden wisselend lieten eindigen op een even en een oneven datum, zodat hij zelf een systeem moest ontwikkelen om de wisseling van kleding goed bij te kunnen houden, nu zijn ouderdom door de motten van vergetelheid werd aangevreten. Eber was niet altijd zo geweest. De dochter van zijn eerste werkgever had hem blij gemaakt. Ze had vaak naar hem gelachen en duidelijk laten blijken dat Eber een serieuze levenspartner voor haar zou kunnen zijn. Toch had hij haar liefde onbeantwoord gelaten, omdat hij zich nog te klein, te onbelangrijk, te onbetekenend en te arm had gevoeld. Pas toen hij zijn eerste fortuin had opgebouwd en haar vader bijna om haar hand had durven vragen, zag hij dat de liefde van zijn leven in het huwelijk was getreden met de alcoholistische en totaal onbetrouwbare voorman van de werf van haar vader. Deze ervaring had het virus van de gierigheid verder toegang verschaft tot het diepst van zijn botten, tot de kern van zijn verstand, waardoor hij een steviger schild om zich heen wist te bouwen dat alle mensen, alle nabijheid bij hem vandaan hield. Eber voelde de jaren door zijn lijf trekken. Hij betrapte zich erop dat hij soms wegdroomde en het gezicht van zijn vroegere liefde voor zich zag, waardoor hij de waardevolle objecten die vanaf de grond naar hem lonkten, toch nog over het hoofd zag. Behalve die ene dag, toen het geluk hem toescheen in een rits van glimmende metalen schijfjes, die zich als een spoor voor hem uitgelegd hadden. Eén voor één raapte hij de munten op, zo ingespannen bezig, dat hij niet kon bevroeden dat deze verlokking met opzet voor hem, speciaal voor hem was neergelegd. Pas toen hij de laatste munt oppakte en zijn oog op de punt van een damesschoen viel, hoorde hij de woorden, die als een snelwerkend medicijn de kou uit zijn lichaam verdreven: ‘Hallo Eber, ik heb altijd van je gehouden, laat dat duidelijk zijn.’ Met moeite wrong hij zijn hoofd omhoog en zag opnieuw datgene wat het meest waardevolle in zijn leven zou blijken. ‘Dag Louise,’ fluisterde Eber.