#225 Gierigheid - Zwervers

Essen, een grauwe stad in het Roergebied. Toch verlangde ik naar ons bezoek. We liepen de steile trap omhoog, geroezemoes klonk in de verte. Eindelijk, na weken uitgekeken te hebben naar deze dag, stonden we in het centrum tussen de kerstkraampjes. Het weer was wispelturig, maar dat deerde niet. De kerstsfeer ademde één en al traditie uit. De geuren van de bokworsten, poffertjes en glühwein kwam ons tegemoet. De kerstlampjes verlichtten de donkere stad. Het voelde meteen aan als thuis en als vanouds. Mijn partner stelde voor om eerst een drankje te gaan doen bij een gezellig eetcafé. Zo gezegd, zo gedaan. We gingen aan 'ons' tafeltje in het hoekje bij het raam op de eerste verdieping zitten. Ik staarde naar buiten, jong en oud liep voorbij, ze droegen veelal tassen van een goedkoop warenhuis. Omdat ze na het ontbijt alleen maar warme maaltijden serveerden, besloten we een broodje te gaan halen bij een broodjeszaak om de hoek. Al snakkend naar de volgende hap zag ik voor mij een zwerver op de grond zitten. Een oudere man met een bakje dat hij voor zich hield. Een akelig gevoel vulde mijn buik. Al etende wendde ik mij af, die man had niets, en ik stond pal voor zijn neus een broodje naar binnen te werken. Ik besloot voor mezelf om hem later op de dag wat kleingeld te geven. We slenterden verder. We wipten nog even binnen bij één van mijn favoriete winkels. We passeerden een schoenwinkel, doordacht besloten we om er niet naar binnen te gaan. Aan het einde van de straat stond het grote winkelcentrum, het leek ons met open armen te ontvangen. We lieten ons leiden door zijn sterke aantrekkingskracht. De kerstsfeer was prachtig, een metershoge stalen kerstboom gevuld met rode kerstballen sierde de ruimte. Een hoop gejengel weerklonk door de galary. Enorme ijsberen, een levensechte kerstman en een paar pinguïns stonden in de etalage. Mijn partner vond het geweldig, 'een echte kerstwinkel!' riep ze enthousiast. Ze moest en zou er naar binnen gaan. Het was een kakofonie van kerstmuziek, zingende kerstpoppen, en een radio op de achtergrond. Een lichte hoofdpijn speelde op, en gelukkig begreep mijn partner direct mijn gezichtsuitdrukking. Ik sloeg de paraplu open, het regende dikke druppels. De jongen met een schattig hondje in zijn armen zat nog steeds voorover gebogen bij de schoenwinkel. De menigte liep gauw ergens naar binnen om te kunnen schuilen. De zwerver met zijn bakje zat nog op zijn plek. Een stukje verder in de winkelstraat zag ik dat er een kleine man, een 'dwerg' zonder benen zich bij het groepje zwervers had aangesloten. Een klein dekentje en een schaaltje was alles wat hem restte. Hij is er nog steeds, flitste er door mijn hoofd. Een jaar geleden zat hij ook al op diezelfde plek. We schuilden onder de kleine paraplu, het hemelwater gutste naar beneden. Bijna aan het einde van de winkelstraat stond een man op leeftijd, hij leunde op een wandelstok. Met een koffiebeker in zijn hand smeekte hij de mensen om geld. We liepen voorbij en ik dacht, ik geef hem nu wat kleingeld. Mijn gedachte overrompelde opeens mijn gevoel. Hoe zou mijn partner erover denken? Ze zou het vast afkeuren. Met een schuldgevoel liep ik over de leeggestroomde kerstmarkt.