#224 - Weer thuis

Weer thuis In de sportruimte is ze de eerste. Op een toestel bij het raam drukt ze de knop -start training- in. Kreunend komt de loopband in beweging, de helling zet ze schuiner. Buiten verjaagt de zon de mist, mengen pasteltinten zich met de blauwe lucht en doemt de Erasmusbrug op. Gisterenmorgen sliep ze nog, in zijn bed. Meerdere sporters komen binnen, luid wenst de trainer iedereen een goedemorgen. Dancemuziek vult de ruimte en de beat bepaalt het tempo. Ze versnelt de band, haar paardenstaart rent wippend mee. Zijn oude hit wordt afgespeeld. Haar hartslag versnelt. De tekst krijgt nu pas echt een betekenis. Ze herkent het gevoel dat de song weergeeft. Die ongeremdheid, dat losbandige. Is zij verliefd? Nee, dat kan niet. Ze kent hem amper. De afgelopen vier dagen hadden ze weinig serieuze gesprekken maar vooral veel bed gedeeld. Ze ritst haar jack losser. Hij veroorzaakte een verlangen en vulde het ook. Zij had zich sloerig gedragen. Afgelopen nacht ontmoette ze hem in haar dromen en vanmorgen miste ze de warmte van zijn handen op haar huid. En nu? Zou hij ook aan haar denken? Zullen ze elkaar ooit nog een keer ontmoeten? Ze schudt hem uit haar hoofd, haar paardenstaart zwiept bevestigend. Het zijn vragen die er niet toe doen. Hij is haar vast al vergeten. De combi klopt gewoon niet. Haar vakantie is voorbij, zij moet zo meteen naar kantoor. Een DJ gaat nu pas naar bed en slaapt waarschijnlijk niet alleen. Voor haar tien anderen. Ze kijkt door het raam. De Maas stroomt blauw onder haar door. De zon kruipt hoger, kleuren worden scherper. Het verkeer neemt toe. Het is wat het is. Ze sprint de dag tegemoet.