#224 Bittere liefde

Zijn tweede dochter was knapper, zowel in uiterlijk als haar verstand, toch hield hij vast aan de familietraditie dat eerst de oudste dochter moest trouwen. De jongeman, die zich meldde als huwelijkskandidaat, kreeg te horen dat hij of kon trouwen met de oudste dochter, of wachten totdat die getrouwd was. Zo trouwde de oudste dochter met de wat jongere man. Het was een publiek geheim dat de man de jongste dochter bleef zien. Het noodlot trof de oudste dochter, zij bleek onvruchtbaar te zijn en zij had een longziekte, waaraan zij spoedig overleed. De jongste dochter, Jo, werd mijn oma en Jan, de jongeman die haar trouw bleef, werd mijn opa. Het wonderlijke van de geschiedenis was, dat deze zich herhaalde, zij het met een twist. Mijn vader speelde de rol van verliefde jongeman en mijn moeder die van de oudste dochter. Omdat mijn vader jong beide ouders verloor kwam hij veel over de vloer bij mijn oma en opa aan moeders kant. Hun oudste dochter dreigde een muurbloempje te worden, haar vriendinnen waren allemaal al getrouwd. Geleidelijk nam de druk toe dat mijn vader best met haar zou kunnen trouwen. 'Heb jij niet veel aan ons te danken?' vroegen haar ouders. 'Heeft zij jou niet steeds gestimuleerd bij je studie?' Aldus geschiedde. Mijn moeder was wel vruchtbaar, anders was ik er nooit gekomen, maar het is een publiek geheim dat mijn vader zijn jeugdliefde nooit vergeten is. “Liefde laat zich niet dwingen”, zei mijn moeder op mijn bruiloft met een ondertoon van verbittering. Pas na haar overlijden ben ik ten volle gaan beseffen hoe diep deze waarheid gaat.