# 224 Het zat anders

Zeven tennisvriendinnen gingen ’s morgens bij Ellis koffiedrinken. De positieve opmerkingen over haar huis waren niet van de lucht. Zoals gewoonlijk kakelden ze allemaal door elkaar. Aan het ernstige gezicht van Ellis te zien was ze niet ontvankelijk voor hun complimenten. Even voor twaalf kondigde een van hen aan dat het tijd voor haar was om op te stappen. De andere dames volgden haar voorbeeld en gingen ook staan. Ellis begeleidde hen naar buiten. Toen ze weer in de kamer kwam schrok ze toen ze Stella zag zitten. ‘Ben jij hier nog? Ik heb helemaal niet gemerkt dat jij niet tussen de anderen liep.’ ‘Ik had geen zin om naar hun gebabbel te luisteren.’ Tijdens een wedstrijd een paar dagen geleden had iemand geopperd dat Ger vermoedelijk geld had verduisterd. ‘Je hebt trouwens een prachtig huis maar dat heb je wel van iedereen gehoord.’ De glimlach van Ellis was eerder triest dan trots. Ze was even stil voordat ze zei: ‘Wil je het huis kopen?’ ‘Huh?’ ‘Wij kunnen de eindjes niet meer aan elkaar knopen.’ ‘Hebben jullie van te voren dan niet alles uitgerekend?’ ‘Niet goed genoeg. Ger en ik waren te verliefd op het huis en hadden er geen rekening mee gehouden dat de wasmachine het kon begeven, en na de APK kregen we ook een gepeperde rekening.’ Moedeloos haalde ze haar schouders op. ‘Eerlijk gezegd dacht ik dat jullie stinkend rijk waren.’ ‘Helaas.’ ‘Jij werkt toch ook?’ ‘Jawel, maar een halve baan betekent half geld.’ Wat zullen de tennismeiden weer roddelen als ze dit wisten, dacht Stella. ‘Ik moet nu weg, Ellis, wel ga ik links en rechts informeren of er interesse is voor jullie huis.’ ‘Dat zou fijn zijn. Je vindt de uitgang wel, hè?’