#224 - Klem

Het was de uitvaart van buurtbewoner Farid. Ahmed was naar de islamitische begrafenis gegaan. “Het ruikt naar nepkaas”, hoorde hij Jawad naar zijn maat Ap sissen. “Je bedoelt Bounty?”, zei Ap spottend. “Die allochtoon denkt dat hij een Hollander is. Beetje literatuur lezen en verhaaltjes publiceren op internet. Wallah hij denkt dat ie stoer is.” Zelfs bij een uitvaart laten ze me niet met rust, dacht Ahmed verdrietig. De tranen sprongen hem in de ogen. Maar goed dat het een begrafenis was. Zo leek het alsof hij voor Farids dood huilde. Ahmed keek toe hoe de overledene werd begraven. De imam zei allerlei toepasselijke verzen uit de Koran op. Soms wilde hij ook dood zijn. Dan was hij van alle vooroordelen af. Zelfs de Nederlanders konden er wat van. Hij zag heus wel hoe ze keken als hij weer eens een boek kocht. Wat moet die Turk daar nou mee?, leek hij ze dan te horen denken. “Kijk ‘m voer voor z’n geit kopen”, zei eens een man, knikkend naar een boek dat Ahmed net had uitgezocht, tegen zijn vrouw. Als antwoord kreeg hij een stomp van haar. De vrouw keek Ahmed verontschuldigend aan. Maar hij deed alsof hij niks had gehoord. Om maar niet te spreken van de scheve gezichten als reactie, wanneer menig Nederlander weet dat hij graag in het Nederlands schrijft. Alsof alle buitenlanders analfabete, fietsstelende barbaren zijn die blanke meisje verkrachten en terroristische aanslagen bekokstoven. Ahmed voelde zich enorm klem tussen beide culturen. Toch was hij erg trots op zichzelf. Dat negatieve gedachten, als gevolg van alle vooroordelen, wel eens door zijn hoofd dwarrelden betekende niet dat hij zijn passie opgaf. Liefde voor literatuur overwon alles en iedereen.